Naomi keek hem strak aan.
« Kinderen stoppen niet als je tegen ze schreeuwt. Ze stoppen als niemand meespeelt. »
Daarna ging ze weer verder met haar huishoudelijke werk.
Vanaf het balkon boven keek Ethan Carter toe, met gekruiste armen. Hij had al veel vrouwen in deze kamer zien breken. Maar iets aan Naomi – haar stilte, haar geduld – deed hem aarzelen. En terwijl de kinderen zich klaarmaakten voor een nieuwe chaos, zei Naomi iets wat hun nooit was verteld:
« Ik ben hier niet om met je te vechten. Ik ben hier om van je te houden. »
Voor het eerst bewoog de drieling niet meer.
De volgende ochtend was Naomi al voor dag en dauw op. Ze veegde de marmeren trap, streek de gordijnen recht en zette een eenvoudige schaal met eieren, toast en melk klaar voor de kinderen. Ze had het net op tafel gezet toen de drieling als een wervelwind binnenstormde.
Daniel klom op een stoel en riep: « We willen ijs voor het ontbijt! »
Diana schopte tegen de tafelpoot en sloeg haar armen over elkaar.
David pakte een glas melk en morste het expres op de grond.
De meeste vrouwen vóór Naomi zouden in paniek zijn geraakt. Sommigen zouden hebben gesmeekt, anderen zouden woedend zijn weggelopen. Naomi deed geen van beide. Ze gaf elke vrouw kalm een bord en zei:
« IJs is niet voor het ontbijt. Maar als je je maaltijd opeet, kunnen we misschien later samen wat maken. »
Toen draaide ze zich om en ging verder met het afnemen van het werkblad.
De drieling verstijfde. Geen geschreeuw? Geen straffen? Gewoon stilte? Geleidelijk nam de nieuwsgierigheid het over. Daniel prikte zijn eieren met zijn vork. Diana rolde met haar ogen, maar begon te kauwen. Zelfs David, de meest koppige van allemaal, ging zitten en knabbelde.
Daarboven keek Ethan Carter nog steeds vanaf het balkon toe. Hij had zoveel vrouwen zien falen, hun stemmen overstemd door grillen. En toch leek deze vrouw… onwrikbaar.
Naomi’s geheim was geen geheim voor haar. Ze had veel ergere stormen doorstaan dan drie onhandelbare kinderen. Drie jaar eerder was haar man plotseling omgekomen bij een auto-ongeluk, waardoor ze alleen een pasgeboren baby had. Ze had vloeren geschrobd, kleren gewassen en fruit langs de kant van de weg verkocht om rond te komen. Toen Deborah een hartkwaal kreeg, zwoer Naomi alles te doen – álles – om haar in leven te houden. Geen kind, geen gril, kon een vrouw breken die al door vuur was gegaan.
Maar de drieling was nog niet klaar met haar testen. Om twaalf uur ‘s middags smeerden ze verf op de muren, leegden ze de speelgoedbakken en verstopte Diana Naomi’s schoenen in de tuin. Naomi reageerde elke keer met hetzelfde geduld. Ze maakte schoon, ruimde op en verhief nooit haar stem.
« Je bent saai, » klaagde David op een middag. « De anderen schreeuwden. »
