‘Kinderen geven niet om huidskleur,’ zei hij. ‘Het gaat erom wie er mag blijven.’
Er gingen maanden voorbij. Naomi keerde terug naar de verpleging. Herstelde het contact met haar zus. Behaalde haar vergunning terug.
Ethan benoemde haar wettelijk tot mede-voogd. « Niet als werknemer, » zei hij. « Maar als familie. »
Een jaar later bruiste het huis van het leven. Valse muziek. Kussenvortjes. Gelach.
Naomi maakte bekend dat haar ziekenhuis een traumazorgprogramma naar haar had vernoemd.
Later stonden ze samen bij het graf van haar dochter. De jongens hielden haar handen vast.
‘We zullen voor haar zorgen,’ fluisterde Micah.
Die nacht, onder de sterren, zei Ethan: « Gebroken dingen die met goud hersteld worden, worden sterker. »
Naomi glimlachte. Binnen sliepen drie jongens vredig.
En voor het eerst was niemand bang in het donker.
