Drie dagen later keerde Naomi terug – niet als personeelslid, maar via de voordeur. De jongens renden naar haar toe alsof ze hun adem hadden ingehouden.
Later legde ze haar voorwaarden vast. Ze was geen dienstmeisje. Ze nam beslissingen voor de jongens. Verplichte gezinsbegeleiding. Een salaris dat overeenkwam met haar rol. En als hij ooit nog zijn stem tegen haar verhief, was ze weg.
Ethan stemde overal mee in.
Het huis veranderde. Samen eten. Verhaaltjes voor het slapengaan. Emoties benoemen. Ethan leerde blijven.
Toen kwam het verzoek om voogdij binnen.
Nalatigheid. Instabiliteit. En het ergste van alles: de dood van Naomi’s dochter werd misbruikt als wapen.
‘Ze zullen me tegen je gebruiken,’ zei Naomi zachtjes.
‘We vechten samen,’ zei Ethan.
In de rechtbank probeerden ze haar te breken. Ze dwongen haar de dood van haar dochter opnieuw te beleven. Ze suggereerden dat ze gevaarlijk was.
Ethan stond op terwijl hij dat niet had moeten doen. ‘Ze heeft mijn kinderen gered,’ zei hij. ‘Jullie straffen haar ervoor.’
De rechter verzocht om een privégesprek met de jongens.
‘Zij blijft,’ zei Oliver kortaf. ‘Alle anderen zijn vertrokken.’
Het verzoek werd afgewezen. Therapie werd voorgeschreven. Toezicht was vereist. Naomi zou een traumacertificering behalen.
Het verhaal kwam naar buiten. Beschuldigingen. Racisme. Maar er stroomde ook veel steun binnen.
Ethan hield een persconferentie. Hij vertelde de waarheid. Over zijn falen. Over zijn vooringenomenheid. Over Naomi.
