Een nieuw begin na de storm
Mijn naam is Caroline « Carrie » Mitchell , ik ben tweeëndertig en ik woon in Portland, Oregon . Ik heb altijd gedacht dat ik een goede moeder was.
Na mijn eerste scheiding nam ik mijn dochtertje mee naar huis en beloofde haar te beschermen, wat er ook gebeurde.
Drie jaar later ontmoette ik Evan Brooks , een zachtaardige, bedachtzame man die, net als ik, wist hoe eenzaamheid voelde.
Hij was kalm, standvastig en gaf mijn dochter nooit het gevoel dat ze er niet bij hoorde.
Ik dacht dat mijn dochtertje en ik na zoveel stormen eindelijk rust hadden gevonden.
Er voelde iets niet goed
Mijn dochter Emma is dit jaar zeven geworden. Ze heeft al sinds haar kindertijd moeite met slapen.
Ze werd vaak midden in de nacht huilend wakker, soms plaste ze in bed, soms schreeuwde ze zonder reden.
Ik dacht dat het kwam omdat ze geen vaderfiguur had. Toen Evan in ons leven kwam, hoopte ik dat het beter zou gaan.
Maar dat deden ze niet.
Emma huilde nog steeds in haar slaap, en soms, als ze in de verte staarde, keken haar ogen ver weg… bijna verloren.
Vorige maand begon mij iets vreemds op te vallen.
Elke avond rond middernacht verliet Evan stilletjes onze slaapkamer.
Toen ik vroeg, zei hij kalm:
« Mijn rug doet pijn, lieverd. De bank in de woonkamer voelt beter. »
Ik geloofde hem.
Maar een paar nachten later, toen ik opstond om water te halen, zag ik dat hij niet op de bank lag.
Hij was in Emma’s kamer .
De deur stond op een kier. Een zacht oranje nachtlampje scheen door de kier.
Hij lag naast haar en had zijn arm zachtjes om haar schouders geslagen.
Ik verstijfde.
