En toch was er iets ongetemds in hem. Iets waarvan hij dacht dat het voorgoed begraven was. Hij vertrouwde zichzelf niet. Maar Lily wel. En voor nu was dat genoeg.
De volgende ochtend fladderde Maya Williams als een schaduw door het huis. De eettafel glansde, smetteloos gepoetst. De geur van verse koffie hing in de lucht.
Nathaniel Blake noch mevrouw Delaney spraken terwijl Maya de opgevouwen deken in haar armen droeg.
« Goedemorgen, » zei ze kalm, recht voor zich uitkijkend.
Mevrouw Delaney knikte stijfjes. Nathaniel keek op van zijn tablet, zijn kaken en lippen op elkaar. Hij zei niets. Het maakte niet uit.
Maya was er niet voor vriendelijkheid. Ze verwachtte geen warmte. Ze was er voor de baby.
