Nathaniel bewoog niet. Hij stond stil en keek toe.
Er werd die nacht niets gezegd, maar het werd kouder in huis. Een paar uur later stopte Maya Lily in haar wiegje. Ze deed geen oog dicht.
Bij zonsopgang vond mevrouw Delaney haar in een hoekje van de kinderkamer, haar ogen wijd open, haar handen trillend.
« Slaap maar naast haar, » fluisterde de oudere vrouw, terwijl ze naar het vredig slapende kind keek.
Nathaniel zei niets bij het ontbijt. Zijn stropdas zat scheef, zijn koffie was onaangeroerd.
De tweede nacht stopte Maya Lily in haar wiegje en vertrok. De baby schreeuwde. Mevrouw Delaney rende weg. Nathaniel probeerde het. Niets kon haar kalmeren.
Pas toen Maya terugkwam, fluisterend met open armen, kalmeerde Lily.
Op de derde nacht bleef Nathaniel achter de deur van de kinderkamer. Hij ging niet naar binnen. Hij luisterde. Geen geschreeuw. Alleen een zacht slaapliedje, zachtjes geneuried.
Hij klopte zachtjes.
« Maya. »
Ze deed de deur open.
« Ik moet met je praten. »
Ze ging weg en deed de deur voorzichtig achter zich dicht.
« Ik moet je mijn excuses aanbieden, » gaf Nathaniel toe.
Stilte.
