Een zwarte man mist zijn droomsollicitatiegesprek om een stervende vreemdeling op straat in New York te redden. Daarna ontdekt hij de angstaanjagende waarheid over wie die man werkelijk was…
Marcus had jarenlang van dit moment gedroomd: het laatste sollicitatiegesprek bij een van New Yorks meest prestigieuze bedrijven. Maar het lot had andere plannen: zijn kans op succes kruiste plotseling een levensbedreigende noodsituatie. De keuze die hij die dag maakte, zou alles veranderen.
Het was een zonnige maandagochtend in Manhattan. Marcus Johnson, 24, trok nerveus zijn stropdas recht toen hij uit de metro stapte. Hij was op weg naar het belangrijkste sollicitatiegesprek van zijn leven: een baan als financieel analist bij Wentworth & Co., een van de meest gerespecteerde investeringsmaatschappijen van het land.
Maandenlang had hij zich voorbereid: schijninterviews, slapeloze nachten van het bestuderen van financiële modellen, het beoordelen van complexe zaken. Vandaag zou de dag zijn waarop hij eindelijk zijn waarde zou bewijzen. Hij liep snel over Fifth Avenue, een paar minuten te vroeg, toen een menigte op een straathoek zijn aandacht trok.
Een oude man in een grijs pak zakte plotseling in elkaar op de stoep. Voorbijgangers verstijfden. Sommigen schreeuwden, anderen pakten hun telefoon, maar niemand bewoog. Marcus aarzelde echter niet. Hij liet zijn aktetas vallen en rende naar de man toe.
« Meneer, kunt u me horen? » vroeg hij, terwijl hij neerknielde.
Het gezicht van de man was grauw en zijn ademhaling was oppervlakkig. Marcus herinnerde zich zijn EHBO-opleiding aan de universiteit. Hij maakte de stropdas van de oude man los, voelde zijn pols en begon met borstcompressies, terwijl hij schreeuwde dat iemand 112 moest bellen.
De minuten voelden als uren. Marcus’ handen brandden, zijn hart bonsde wild. Eindelijk haalde een voorbijganger een defibrillator uit een nabijgelegen apotheek. Marcus volgde de instructies letterlijk op en gaf een schok.
De man haalde plotseling adem. Opluchting overspoelde Marcus toen de sirenes naderden. De ambulancemedewerkers namen het over en een van hen zei tegen hem:
« Je hebt zijn leven gered. Zonder jou had hij het waarschijnlijk niet overleefd. »
Marcus knikte, maar toen hij op zijn horloge keek, voelde hij een knoop in zijn maag: hij was al twintig minuten te laat. Hij pakte zijn dossier en rende, doorweekt van het zweet, naar de Wentworth & Co.-toren.
Bij de receptie keek de assistente ijzig op:
« U bent erg laat. Meneer Wentworth zou u zien, maar hij is voor vandaag vertrokken. »
Marcus probeerde het uit te leggen, maar ze bleef onbewogen:
« Het spijt me, meneer. Misschien kunt u een interview verzetten, maar dat is niet zeker. »
Verslagen verliet Marcus het gebouw, zich er niet van bewust dat zijn actie een reeks buitengewone gebeurtenissen in gang had gezet.
