**De belofte in de tuin**
Advertentie
Thiago, de rijkste zakenman van de stad, zat in zijn rolstoel in de ochtendzon – gebroken, stil en huilend, alsof het landhuis hem uiteindelijk helemaal had opgeslokt.
Beatriz stond als aan de grond genageld, met een bezem in haar hand, terwijl ze toekeek hoe haar zesjarige zoon Samuel het nog natte gras opstapte en recht op de man afliep die iedereen vreesde.
Ze probeerde hem te bellen. Er kwam geen geluid uit.
Samuel bleef naast de rolstoel staan en keek op met dat medeleven dat volwassenen vaak vergeten.
Advertentie
— **Oom… waarom huil je?** vroeg hij, terwijl hij voorzichtig zijn kleine hand op Thiago’s knie legde.
Thiago probeerde zijn gezicht af te vegen en te doen alsof hij nog steeds de man was die de directiekamers regeerde. Maar zijn glimlach kwam er wankel uit.
« Omdat ik niet meer kan lopen, kleintje, » bekende hij. « De dokters zeiden dat ik nooit meer zal kunnen lopen. »
Samuel kantelde zijn hoofd, dacht diep na en stelde toen een vraag waardoor Beatriz’ hart ineenkromp.
— **Mag ik voor u bidden?**
Thiago knipperde met zijn ogen, verbijsterd.
– **Bidden ?**
« Mama zegt dat God luistert als we om hulp vragen, » antwoordde Samuel. « Mag ik voor jou vragen? »
Thiago geloofde nergens meer in… maar hij kon geen nee zeggen tegen dat sprankje hoop in de ogen van een kind.
— **Dat kan,** mompelde hij.
Samuel sloot zijn ogen, vouwde zijn handen en bad met zo’n zuivere stem dat Beatriz ter plekke begon te huilen.
— **God… help alstublieft oom Thiago. Hij is verdrietig omdat hij niet meer kan lopen. Mama zegt dat U wonderen kunt verrichten… dus maak hem alstublieft beter. Amen.**
Toen Samuel klaar was, opende hij zijn ogen weer en glimlachte alsof het antwoord al onderweg was.
— Zo, nu voel je je beter. Daar ben ik van overtuigd.
Beatriz snelde erheen, doodsbang dat Thiago zou ontploffen.
— **Het spijt me, meneer Thiago, hij wilde u niet lastigvallen…**
Maar Thiago stak zijn hand op. Zijn blik leek… lichter.
‘Hij stoorde me niet,’ zei hij. ‘Laat hem maar blijven.’
—
### Een huis dat weer ademt
Vanaf die dag veranderden de dagen, eerst maar een beetje, daarna steeds meer.
Thiago ging weer rond dezelfde tijd als Beatriz aan het werk was de tuin in. Hij praatte niet veel. Hij keek alleen maar toe hoe Samuel speelde – vlinders achterna zat, om niets lachte en werelden verzon met stokken.
En op de een of andere manier… begon dat gelach hem weg te trekken van de rand van de afgrond.
