Het systeem was eenvoudig maar effectief. Het ijs smolt langzaam en liep weg via een klein pijpje of bakje dat regelmatig geleegd moest worden. Vergeleken met de gemakkelijke koeling van tegenwoordig was het een totaal andere wereld – een wereld waarin het dagelijks leven vooruitziendheid, zorgvuldigheid en een beetje hard werken vereiste.
IJsbezorging is een vergeten beroep.
De ontdekking van de ijskast bracht herinneringen terug aan een inmiddels uitgestorven beroep: de ijsman. Deze ijverige mannen speelden een belangrijke rol in het dagelijks leven door met metalen tangen enorme ijsblokken naar huizen, restaurants en zelfs kleine winkeltjes te vervoeren.
Veel huizen hadden bordjes in hun ramen hangen met het aantal kilo’s ijs dat ze die dag nodig hadden. De ijsboer hakte en verdeelde de juiste hoeveelheid, waarbij hij vaak even in een wijk stopte voordat hij naar de volgende gemeente ging.
Het was een werkend systeem, maar het was ook veeleisend. Mensen moesten hun maaltijden plannen op basis van hoe lang het ijs meeging. Hoe warmer het weer, hoe sneller het smolt; daarom werd de ijslevering in de zomer steeds frequenter.
