Later die avond, toen we samen aan de keukentafel zaten, stelde ik hem eindelijk de vraag die al die tijd in me had gebrand. Hij maakte geen bezwaar. Hij loog niet.
Hij vertelde me gewoon de waarheid.
Hij hielp al maanden na schooltijd mee. Hij spaarde alles. Hij had er niets over gezegd, omdat hij niet wilde dat ik me zorgen maakte – of erger nog, dat ik dacht dat ik hem in de steek liet. Hij wilde helpen. Een bijdrage leveren. Ervoor zorgen dat het goed met ons zou komen.
Het geld in de spaarpot was niet voor speelgoed of spelletjes.
Het was voor ons.
Ik trok hem in mijn armen en hield hem langer vast dan ik in lange tijd had gedaan. Op dat moment loste al mijn angst op en maakte plaats voor iets veel sterkers: dankbaarheid, trots en een stille herinnering dat kinderen vaak meer liefde en verantwoordelijkheid met zich meedragen dan we beseffen.
Soms is wat op een mysterie lijkt, in werkelijkheid een daad van liefde die wacht om begrepen te worden.
