Een getransformeerde gemeenschap
Het verhaal verspreidde zich snel. Dezelfde mensen die haar hadden bespot, prezen haar nu. Rosie’s Diner plaatste een vlag en een plaquette bij Adams kraam:
« Gereserveerd voor hen die bedienen – en de gezinnen die wachten. »
Veteranen en familieleden van militairen kwamen langs en lieten briefjes, munten en andere bedankjes achter. De fooien werden gul, vaak met een boodschap erbij: « Bedankt dat je ons eraan herinnert wat belangrijk is. »
Jenny ontving later een brief in een zorgvuldig handschrift:
Lieve juffrouw Jenny,
ik kende je naam pas die dag. Maar elke ochtend was jij de enige die me aankeek alsof ik niet onzichtbaar was. Papa zei altijd dat helden uniformen dragen. Maar ik denk dat ze soms ook schorten dragen. Bedankt dat je aan me dacht toen ik niet kon uitleggen waarom ik alleen was. Ik mis papa. En soms mis ik je pannenkoeken ook.
Je vriend,
Adam Thompson
Jenny lijstte de brief in en bewaarde hem stilletjes achter de toonbank.
De erfenis van een eenvoudige daad
Maanden verstreken, maar het verhaal vervaagde niet. Het restaurant richtte een fonds op voor militaire families. Mark, die eerst sceptisch was, verraste Jenny door zelf de donaties te verdubbelen.
Op een ochtend vond Jenny een Special Forces-uitdagingsmunt op haar toonbank, met de tekst erin gegraveerd: Semper Memor — Altijd Herinnerend.
Later plaatste Mark een nieuw bordje op het raam van het restaurant:
« Wie je ook bent. Wat je ook betaalt. Niemand gaat met honger naar huis. »
Jenny glimlachte, terwijl ze met de munt in haar zak naar huis liep. Ze dacht aan Adam, die nu bij zijn grootouders woonde, en hoopte dat hij dezelfde les had geleerd: zelfs in de donkerste tijden bestaat vriendelijkheid nog steeds.
Niet elke goede daad wordt herinnerd, maar ze zijn allemaal belangrijk.
