Bens glimlach keerde terug en zijn schouders ontspanden. Hij pakte mijn hand vast en kneep er stevig in.
We begonnen er wekelijks terug te gaan. Tina had altijd een tafel klaarstaan. Ze deed er altijd wat extra slagroom op. Ben tekende er plaatjes op – superhelden, poppetjes, draken met schorten.
Soms kwam Tina langs. Ze bracht muffins, speelgoedauto’s en tweedehands boeken mee. Ben begon weer te lachen.
Ik zag hem langzaam weer tot leven komen. De last die hij op zijn kleine hartje droeg, werd bij elk bezoek lichter. Hij rende naar de deur als hij haar auto hoorde, en dan knielde ze neer om op ooghoogte met hem te zijn en hem echt aan te kijken.
Op een avond, twee jaar later, kwam hij de wasruimte binnen terwijl ik sokken aan het opvouwen was.
‘Oma,’ zei hij, ‘is Tina mijn echte moeder?’
Mijn handen verstijfden op een klein blauw sokje.
« Waarom vraag je me dat, mijn liefste? »
« Ze is net als ik. En ze weet altijd hoe ze me op kan vrolijken. Net als jij. »
Ik draaide me naar hem toe.
« Wat als ik nou ja zou zeggen? »
Hij glimlachte.
« Dan zou ik heel blij zijn. »
De volgende ochtend vertelde ik Tina alles. Ze huilde. Ik ook.
Toen vertelden we het aan Ben. Hij reageerde niet met schok of woede. Hij knikte alleen maar.
« Ik wist het. »
Later op de dag gingen we naar het café. Toen Tina met onze drankjes naar buiten kwam, sprong Ben van zijn stoel, rende naar haar toe en sloeg zijn armpjes om haar middel.
« Hallo mam, » fluisterde hij.
Ze zakte op haar knieën en haar gezicht vertrok. Maar dit keer was het geen verdriet. Het was vrede.
Ik heb mijn dochter veel te vroeg verloren. Ik mis haar elke dag. Maar ze zou gewild hebben dat Ben alle liefde zou ontvangen die hij maar kon krijgen. En nu krijgt hij die.
Soms gooit het leven je uit koers en brengt het je terecht waar je het minst verwacht. En dan, zo nu en dan, brengt het je precies terug waar je altijd al had moeten zijn. Je moet alleen de moed hebben om nog eens goed te kijken… zelfs naar de persoon die je ooit vroeg om te vertrekken.
