« Oké, » zei ze met een kalme, koude stem. « Laten we stoppen met spelen. »
Haar echte naam was Anna. Ze was 30 jaar oud, niet 16. Door een zeldzame ziekte was haar lichaam nooit verder gekomen dan dat van een tiener: klein van stuk, kinderlijke trekken, hoge en dunne stem.
Ze had zich jarenlang voor de politie schuilgehouden en trok van stad naar stad. Haar strafblad omvatte diefstallen, oplichting en inbraken in juwelierszaken.
Haar vingerafdrukken waren gevonden op kluizen, deurknoppen en misdaadlocaties in het hele land, maar elke keer glipte ze weg. Niemand had ooit een vermoeden van het « middelbareschoolmeisje » te midden van een menigte.
Anna schreef zich onder valse namen in op scholen, deed zich voor als wees en trok in bij nietsvermoedende gezinnen. Ze veranderde regelmatig van identiteit en leefde incognito tussen de kinderen.
« Niemand zou me herkend hebben, » zei ze met een wrange glimlach. « Zonder je koppige hond had ik vrede gehad. »
De officier bleef strak kijken.
« Kijk, Anna… je kunt mensen bedriegen. Maar mijn partner – nooit. »
