Toen zei hij langzaam: « Ik ga naar een gezinstherapeut. En ik wil dat wij er ook heen gaan… als jij dat ook wilt. »
‘Voor Lily,’ zei Emma. ‘We kunnen het proberen.’
Hun eerste therapiesessie was ongemakkelijk, maar ook verhelderend. De therapeut hielp Daniel te begrijpen hoe zijn opvoeding hem had gevormd – hoe hij had geleerd zijn moeder tevreden te stellen ten koste van het welzijn van anderen.
‘Je kunt het patroon herschrijven,’ zei dokter Henderson tegen hem.
En Daniël probeerde het.
De echte omslag kwam twee weken later, toen Margaret tijdens het ontbijt belde. Daniel keek naar het scherm en drukte op ‘weigeren’. Daarna zette hij zijn telefoon uit.
‘Nee, dat is genoeg,’ zei hij.
Emma zei niets, maar ze voelde de hoop opbloeien.
Maanden gingen voorbij. Hun huis werd lichter en warmer. Lily lachte meer. Emma begon weer te vertrouwen. Daniel bleef zijn grenzen bewaken, zelfs toen zijn moeder weigerde zich te verontschuldigen.
Op een avond, terwijl Lily sliep, vertelde Daniel aan Emma:
“Ik wil niet dat Lily opgroeit met angst voor iemands humeur. Ik wil een thuis waar je er nooit alleen voor hoeft te staan.”
Emma knikte. « Kies daar dan voor. Elke dag. »
« Ik zal. »
Later die avond, toen Lily vroeg: « Is oma nog steeds boos op me? », hield Emma haar stevig vast en zei:
“Je hoeft nooit in de buurt te zijn van iemand die je een minderwaardig gevoel geeft.”
En dat meende ze.
Geen gerelateerde berichten.
