Stilte vulde de kamer. Richard boog zich voorover en kneep zijn ogen samen toen hij zijn vrouw op het scherm zag, die het geld in haar handtas stopte. Toen de video afgelopen was, leunde hij achterover, bleek en sprakeloos.
“Dit… dit kan niet echt zijn,” mompelde hij.
« Het is echt, meneer, » zei Daniel vastberaden. « De tijdstempel, de camerahoek – alles klopt. »
Grace stond daar zwijgend, haar hart bonkte.
Eindelijk ademde Richard uit. « Grace… het spijt me zo. Ik kan niet geloven dat ze dit heeft gedaan. »
Even later riep hij Evelyn naar kantoor. Toen ze binnenkwam en de video op het scherm zag, werd haar gezicht bleek. « Richard, ik… »
« Niet doen, » onderbrak hij me koud. « Je hebt deze vrouw vernederd. Je hebt tegen me gelogen. Waarom? »
Evelyn barstte in tranen uit. « Ik – ik wilde dat ze weg was! Je zei altijd hoeveel je haar vertrouwde. Ik dacht dat ze misschien probeerde me te vervangen – »
Grace bleef stilstaan, verbijsterd door de bekentenis.
Richards stem was laag en scherp. « Pak je spullen. Je vertrekt vandaag. »
Evelyn barstte in tranen uit, maar Richard negeerde haar. Hij draaide zich naar Grace om. « Je hebt het volste recht om aangifte te doen. Ik zal ervoor zorgen dat je gecompenseerd wordt voor wat je hebt geleden. En als je wilt, wil ik graag dat je terugkomt – niet als dienstmeisje, maar als mijn huismeester. Iemand die ik echt kan vertrouwen. »
Grace’s ogen vulden zich met tranen. « Dank u wel, meneer. Maar het enige wat ik ooit wilde was respect. Ik vergeef haar… ik wil gewoon verder. »
Het verhaal verspreidde zich stilletjes onder het personeel – en vervolgens in het lokale nieuws. Evelyn Monroes reputatie sneuvelde van de ene op de andere dag, terwijl Grace een symbool van waardigheid en waarheid werd.
En toen verslaggevers haar later vroegen hoe ze de kracht vond om te vergeven, glimlachte Grace eenvoudig en zei: « Omdat de waarheid je soms niet alleen bevrijdt, maar je ook weer op de been helpt. »
