Ze glimlachte vriendelijk. « Misschien moesten we allebei leren hoe sterk we op eigen benen konden staan. »
Een jaar later richtte Liam een non-profitorganisatie op die alleenstaande ouders hielp die alles kwijt waren geraakt. Hij noemde het Maya’s Hope, naar zijn oudste dochter, hoewel het idee van Elena kwam. Tijdens de openingsceremonie vroegen journalisten naar zijn motivatie.
Hij zei simpelweg: « Niemand hoeft het leven alleen te doorstaan. Soms is de beste manier om het verleden recht te zetten, iets goeds voor anderen te doen. »
Elena stond naast hem en hield zijn hand vast, terwijl hun kinderen in de buurt speelden. De camera’s flitsten, maar geen van beiden gaf om de aandacht. Wat telde, was dat ze iets waardevols hadden opgebouwd.
Die winter, op een andere koude ochtend die vrijwel identiek was aan de ochtend waarop hij haar weer had gevonden, liep Liam langs dezelfde straathoek. Die was nu leeg, op de stille herinnering aan wat er ooit was na.
Hij keek op naar de grijze lucht en fluisterde: « Dank u wel dat u me vergeven hebt. »
Sommige verhalen gaan immers niet over rijkdom of succes, maar over tweede kansen en de moed om opnieuw lief te hebben na alles verloren te hebben.
💬Zou jij hem vergeven hebben als je Elena was, of zou je voorgoed bij hem weggegaan zijn?
