En dat moment markeerde het begin van alles wat voor hen beiden zou veranderen.
In een klein restaurantje vlakbij vulde de warme geur van koffie en pannenkoeken de lucht. De kinderen, Maya, Lucas en Ben, aten rustig maar hongerig, terwijl Elena met trillende handen haar kopje thee vasthield.
‘Toen je naar San Francisco vertrok,’ begon ze, ‘ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik probeerde je te bellen, maar je nummer was veranderd. Ik heb zelfs brieven gestuurd, maar die kwamen ongeopend terug.’
Liam voelde een knoop in zijn borst. « Elena, ik wist het niet. Ik had je graag geholpen. »
Ze schudde haar hoofd. « Ik had niets verwacht. Jij had je droom, en ik moest zien te overleven. Ik werkte waar ik kon, maakte kantoren schoon, werkte als serveerster. Toen kwam de pandemie, en ik verloor alles. Sindsdien trekken we van de ene plek naar de andere. »
De tranen stroomden over haar wangen en Liam voelde zijn keel dichtknijpen. Hij had luxe auto’s gekocht en de wereld rondgereisd, terwijl zij had gevochten om hun kinderen in leven te houden.
Hij betaalde voor hun eten en reserveerde een kamer voor hen in een nabijgelegen hotel. Die nacht, terwijl ze voor het eerst in maanden in een warme kamer sliepen, belde Liam iedereen die hij kende. Tegen de ochtend had hij een sollicitatiegesprek voor Elena geregeld en een klein appartement gevonden voor haar en de kinderen.
De dagen die volgden waren gevuld met kleine maar betekenisvolle momenten. Liam begon vaker langs te komen, bracht eten mee, hielp met documenten en bracht middagen door met de kinderen in het park. Langzaam keerde het lachen terug in hun leven.
Op een avond zei Elena zachtjes: « Je hebt al zoveel gedaan. Je bent me niets verschuldigd. »
Liam glimlachte zwakjes. « Ik ben je alles verschuldigd. Je hebt me drie redenen gegeven om een beter mens te worden. »
Haar ogen glinsterden, maar ze zei niets.
Maanden verstreken. Elena begon te werken als projectassistent bij een van Liams partnerbedrijven. De kinderen begonnen het goed te doen op school. Liam merkte dat hij zich minder aantrok van bestuursvergaderingen en meer van familiediners, verhaaltjes voor het slapengaan en voetbalwedstrijden in het weekend. De stilte van zijn moderne penthouse maakte plaats voor gelach en lawaai, wat voelde alsof het leven terugkeerde.
Op een warme zomeravond stonden ze samen op het balkon van haar appartement en keken ze hoe de oranje gloed langzaam aan de hemel verdween. Elena draaide zich naar hem toe en vroeg: ‘Heb je wel eens spijt van het verleden?’
Hij haalde diep adem. « Ik vind het alleen jammer dat ik niet eerder de weg terug naar jou heb gevonden. »
