« Door er te zijn, zelfs als ze niet voor je applaudisseren, » zei ze. « En door ze boos te laten zijn zonder dat het om je ego draait. »
Alejandro zweeg lange tijd.
Toen knikte hij eenmaal – klein, pijnlijk, oprecht.
7. De deur in de muur
Het huis had een merkwaardig kenmerk: een beveiligingssysteem dat zo geavanceerd was dat het voelde alsof er een tweede persoon aanwezig was.
Soms knipperde een lampje terwijl niemand het aanraakte.
Soms kraakten de luidsprekers zachtjes.
Op een avond fluisterden de tweelingzussen in de gang, en Camila ving een zin op waardoor ze midden in een beweging bleef staan:
“Ze gaat het horen.”
‘Wat hoor je?’ vroeg Camila.
De tweeling verstijfde.
Ana glimlachte te snel. « Niets. »
Camila drong niet aan.
In plaats daarvan keek ze toe.
De volgende dag vond ze een klein paneel achter een ingelijst schilderij – zo perfect verborgen dat je het nooit zou opmerken, tenzij je specifiek op zoek was naar wat men probeerde te verbergen.
Een toetsenbord.
Een cameralens.
Een kleine luidspreker.
Camila kreeg het koud op haar huid.
Dit huis voelde niet alleen alsof het in de gaten werd gehouden.
Het werd bekeken.
Niet door spoken.
Door middel van technologie.
Door een man wiens hele carrière gebouwd was op surveillance.
Camila confronteerde Alejandro op kantoor.
‘Waarom hangen er binnencamera’s?’, vroeg ze, met een kalme toon.
Alejandro’s gezicht vertrok alsof hij op heterdaad was betrapt bij iets schandelijks.
« Ik heb extra beveiliging geïnstalleerd nadat Isabel was overleden, » gaf hij toe. « Het huis voelde onveilig aan. »
Camila staarde hem aan.
‘Je dochters weten het,’ zei ze.
Alejandro’s ogen werden groot.
Camila vervolgde, met een zachte maar scherpe stem:
“En ze gebruiken het om mensen bang te maken.”
De waarheid kwam als een zware last tussen hen in.
Alejandro klemde zijn kaken op elkaar.
“Ik bedoelde nooit—”
‘Ik weet het,’ zei Camila. ‘Maar de intentie heft de impact niet op.’
Alejandro ging zitten alsof zijn benen het begaven.
‘Ik heb geprobeerd alles onder controle te houden,’ fluisterde hij. ‘Want al het andere is weg.’
Camila’s stem werd zachter.
‘Begin dan met het enige dat je wél kunt beheersen,’ zei ze. ‘Pak ze aan.’
8. De nacht waarin alles eindelijk openbrak
Het verwijderen van de camera’s loste het probleem in huis niet direct op.
Het deed iets belangrijkers:
Het vertelde de meisjes, zonder woorden: « Jullie worden niet opgejaagd. »
Die nacht ging Renata niet naar bed.
Camila trof haar aan op de trap in het donker, zittend met haar knieën zo stevig tegen haar borst gedrukt dat haar armen trilden.
Camila raakte haar niet aan. Ze zat twee treden lager.
Renata’s stem klonk klein, rauw en uitgeput.
Weet je waarom ze de anderen hebben weggestuurd?
Camila wachtte. « Vertel het me. »
Renata slikte.
‘Want als we mensen op afstand houden…’ Haar stem brak. ‘Dan probeert niemand meer te doen alsof mama vervangbaar is.’
Camila voelde de pijn achter haar ribben.
‘Niemand kan haar vervangen,’ zei Camila zachtjes.
Renata schudde heftig haar hoofd, waarna de tranen eindelijk over haar wangen stroomden.
‘Ze blijven maar zeggen: « Ze is nu op een betere plek »,’ fluisterde ze woedend. ‘Ik wil haar niet op een betere plek. Ik wil haar hier.’
Camila’s stem bleef kalm.
« Ik weet. »
Renata keek haar aan alsof ze niet kon geloven dat volwassenen de waarheid hardop konden uitspreken.
Camila voegde eraan toe:
“Je moeder is er niet meer. Dat is de realiteit. En het is oneerlijk. En het doet pijn. Maar dat maakt je allemaal niet slecht.”
Renata’s ademhaling werd onregelmatig.
