Ze zakte in zijn armen. Ze klampten zich aan elkaar vast als overlevenden die uit een wrak waren gered.
‘Ze maken je dood,’ fluisterde ze. ‘Stella en oom Mark. Ik heb ze gehoord.’
Verdriet veranderde in vuur in Johns ogen.
‘We zullen ze stoppen,’ zei hij zachtjes. ‘Maar we moeten slimmer te werk gaan.’
Ze maakten een plan.
John deed alsof hij dood was.
De val
Binnen enkele dagen verspreidden de geruchten zich. John zegde afspraken af. Hij zag er bleek uit. Zwak.
Stella glimlachte terwijl ze zijn thee inschonk.
Hij heeft het nooit gedronken.
Toen kwam het nieuws naar buiten.
John Harrison overleden op 47-jarige leeftijd.
De begrafenis was enorm.
Stella barstte in hysterisch gehuil uit. Mark hield een ontroerende toespraak.
Ze dachten dat ze gewonnen hadden.
De onthulling
Tijdens de voorlezing van het testament, net toen de handtekeningen waren gezet—
De deuren van de rechtszaal vlogen open.
John kwam binnen.
In leven.
Isabella’s hand vasthouden.
Er brak chaos uit.
Opnames werden afgespeeld. Stemmen bekenden. Bewijsmateriaal overspoelde de ruimte.
Stella gilde.
Mark zakte in elkaar.
De politie greep in.
De waarheid kon niet langer verborgen blijven.
Vrijheid
Die avond bracht John Isabella terug naar haar kamer. Alles was precies zoals ze het had achtergelaten.
‘Ik dacht dat ik nooit meer thuis zou komen,’ fluisterde ze.
‘Je bent nu veilig,’ zei hij. ‘Voor altijd.’
De volgende ochtend keerden ze terug naar de begraafplaats.
John duwde de grafsteen omver. Hij spatte in stukken.
‘Het was niet de bedoeling dat ik begraven zou worden,’ zei Isabella zachtjes.
‘Nee,’ antwoordde hij, terwijl hij haar omarmde. ‘Het was de bedoeling dat je zou leven.’
Hand in hand liepen ze weg.
Omdat sommige verhalen niet eindigen bij een graf.
Ze beginnen opnieuw – wanneer de waarheid eindelijk aan het licht komt.
