Later liet Noah hem een origami-vogel zien.
‘Ze is geduldig,’ zei hij. ‘Ze schreeuwt nooit.’
‘Vond je de dames leuk?’ vroeg Michael.
“Ze zijn aardig… maar Emily is beter.”
« Waarom? »
“Ze is echt.”
‘Ontslaan jullie haar?’ vroeg Noah bezorgd.
‘Nee,’ beloofde Michael. ‘Ze blijft.’
De intimidatie begon enkele dagen later: opzettelijke rommel, verborgen spullen, de schuld in de schoenen van Emily schuiven. Michael installeerde verborgen camera’s.
Wat hij zag, maakte hem woedend.
Toen Noah haar verdedigde, bedreigde Vanessa hem.
“Als je steeds voor haar kiest, zul je een beslissing moeten nemen.”
‘Dat heb ik al gedaan,’ antwoordde Noah. ‘Ik kies Emily.’
Michael ontdekte vervalste beschuldigingen en neponderzoeken die in opdracht van Vanessa waren uitgevoerd.
Op het slotfeest, in de overtuiging dat ze gewonnen hadden, schepten de vrouwen op – zonder te weten dat ze werden opgenomen.
Michael speelde alles in het openbaar.
De waarheid verbrijzelde hen.
« Deze vrouwen probeerden een lieve vrouw kapot te maken omdat mijn zoon van haar hield, » zei Michael.
‘Ik wil dat Emily mijn moeder is,’ zei Noah zachtjes.
Michael vroeg Emily ten huwelijk waar iedereen bij was.
Ze zei ja, met tranen in haar ogen.
De vrouwen vluchtten in schande.
Enkele maanden later trouwden Michael en Emily in een eenvoudige ceremonie. Noah noemde haar ‘mama’.
Later werd hun dochter geboren.
Terugkijkend zei Emily zachtjes: « Alle tegenslagen hebben me hier gebracht. »
En samen bewezen ze dat liefde niet wordt bepaald door status, maar door vriendelijkheid, waarheid en moed.
