Haar ogen werden groot en haar stem brak van ongeloof. « Je kunt lopen? »
‘Ik kon altijd al lopen,’ zei hij. ‘Ik wilde alleen maar zien of de liefde dat ook kon.’
Haar verbazing sloeg om in woede. « Je hebt me bedrogen! »
Hij beantwoordde haar woede met kalmte. « Misschien. Maar bedrog onthult alleen wat eerlijkheid voor altijd verborgen zou hebben gehouden. »
Zonder nog een woord te zeggen verliet ze het landgoed, haar hakken galmden over de marmeren vloeren.
Toen de deur dichtging, draaide Gabriel zich om en zag Elara vlakbij staan, met haar handen voor zich gevouwen.
‘Je wist het,’ zei hij zachtjes.
‘Ik had het al vermoed,’ antwoordde ze. ‘Je handen waren te stabiel voor een man die niet kon staan. Maar ik zei niets, want ik begreep het. Eenzaamheid kan mensen tot vreemde dingen aanzetten.’
Gabriel liet zijn blik zakken. ‘En wat vind je nu van me?’
‘Ik denk,’ zei ze zachtjes, ‘dat je eindelijk bent gestopt met doen alsof – en dat is het begin van eerlijkheid.’
In de weken die volgden, voelde het landhuis veranderd aan. De eindeloze feesten hielden op. Het lawaai van oppervlakkig gelach maakte plaats voor zachte muziek en rustige gesprekken. Gabriel vond troost in de kleine rituelen die hij met Elara deelde: wandelen door de rozentuin bij schemering, samen koffie drinken in de ochtend, luisteren naar haar verhalen over haar geboortestad aan de Loire.
Wat er tussen hen groeide, was eenvoudig en diepgaand. Het werd niet verfraaid door rijkdom of gevoed door ijdelheid. Het was gebouwd op geduld, vertrouwen en begrip.
Maanden later stond Gabriel opnieuw voor zijn spiegelbeeld. De leegte die hem had gekweld, was verdwenen. Toen hij zich omdraaide, stond Elara daar, bloemen schikkend op tafel. Ze keek op en glimlachte zachtjes.
Toen besefte hij dat echte liefde geen bewijs nodig heeft. Ze hoeft niet getest te worden, alleen maar erkend.
Het zonlicht stroomde de kamer binnen, warmer dan het ooit tevoren had aangevoeld. En voor het eerst glimlachte Gabriel Moreau zonder twijfel, wetende dat hij eindelijk had gevonden wat zijn rijkdom nooit had kunnen kopen: de stille zekerheid dat hij geliefd werd om wie hij werkelijk was.
