Het ochtendlicht stroomde de marmeren hallen van het landgoed Belmont binnen, maar de eigenaar voelde er niets van. Gabriel Moreau, een van de jongste magnaten van Parijs, stond bij zijn raam en staarde naar de tuinen beneden, waar fonteinen fonkelden in de zon. Voor de wereld was hij een benijdenswaardige man – een selfmade miljonair, een man wiens charme en ambitie de krantenkoppen haalden. Maar achter zijn zelfverzekerde houding schuilde een eenzaamheid die hij niet langer kon negeren.
Bijna een jaar lang had Gabriel een relatie met Seraphine Duvall, een vrouw die net zo oogverblindend was als de juwelen die ze droeg. De society was dol op haar. Op elk gala, op elke tijdschriftcover werden ze afgeschilderd als het perfecte paar. Toch bleef Gabriels geest onrustig. Hij kon de gedachte niet loslaten dat Seraphine meer hield van het leven dat hij haar bood dan van de man die hij werkelijk was.
Geplaagd door die twijfel bedacht Gabriel een wreed experiment. Hij vertelde Seraphine dat hij een ongeluk had gehad, dat zijn benen verlamd waren en dat hij misschien nooit meer zou kunnen lopen. Hij wilde weten of haar liefde het verlies van zijn kracht en status zou overleven. De leugen voelde vanaf het begin verkeerd aan, maar hij klampte zich eraan vast, wanhopig op zoek naar de waarheid.
Aanvankelijk leek Seraphines toewijding onwrikbaar. Ze plaatste liefdevolle berichten, woonde benefietdiners aan zijn zijde bij en vervulde de rol van meelevende partner met onberispelijke gratie. Maar buiten het zicht van het publiek raakte haar geduld op. Ze zuchtte wanneer hij om hulp vroeg. Ze verliet hem vaker, altijd met smoesjes over vergaderingen en verplichtingen. Haar eens zo zoete stem begon een kil geluid van verveling te vertonen.
Naarmate de dagen verstreken, voelde Gabriel dat zijn eigen bedrog in een straf veranderde. Zijn lichaam was intact, maar zijn hart verzwakte bij elk teken van haar onverschilligheid.
Tussen het stille personeel van het landhuis werkte een vrouw die maar weinigen opmerkten: Elara, een nieuwe huishoudster met zachte manieren en peinzende ogen. Ze was niet opvallend qua uiterlijk, maar er was een kalme, standvastige uitstraling. Wanneer Seraphine Gabriels verzoeken afwimpelde, was het Elara die zwijgend zijn glas water vulde. Toen hij moeite had om zijn stoel te verplaatsen, stond ze daar zonder een woord te zeggen en begeleidde hem met geduldige gratie door de gangen.
Langzaam maar zeker begon Gabriel haar vriendelijkheid op te merken. Ze zag hem niet als een symbool van rijkdom en had geen medelijden met zijn vermeende zwakte. Ze behandelde hem gewoon als een mens. Haar kleine gebaren spraken boekdelen, meer nog dan Seraphine’s grootse vertoningen ooit hadden gedaan.
Weken werden maanden, en Seraphines masker viel volledig af. Achter gesloten deuren kwam haar minachting naar buiten. ‘Je was ooit indrukwekkend,’ zei ze op een avond, haar toon druipend van verachting. ‘Nu ben je slechts een gebroken schaduw, omringd door bedienden.’
De woorden kerfden diep in Gabriels hart, maar de genadeslag kwam tijdens een schitterend feest op een dakterras. Omringd door de Parijse elite lachte Seraphine met haar vrienden en gebaarde naar hem. « Daar zit mijn prins zonder troon, » zei ze spottend. De gasten glimlachten ongemakkelijk, niet bereid haar wreedheid te betwisten.
Gabriels gezicht gloeide, maar achter zijn stoel stond Elara, kalm en vastberaden. Ze deinsde niet terug en keek niet weg. Haar stille kracht gaf hem meer houvast dan welke verdediging ook had kunnen doen.
Die nacht, toen het huis stil werd, kon Gabriel de leugen niet langer verdragen. Hij verwijderde de beenbeugels die hem hadden vastgebonden en ging rechtop staan voor de spiegel. Zijn spiegelbeeld keek hem aan met schaamte en helderheid. De test had alles aan het licht gebracht waar hij bang voor was – en iets wat hij niet had verwacht.
Toen de ochtend aanbrak, kwam Seraphine de kamer binnen, gekleed voor alweer een lunch. Ze groette hem nauwelijks of ze greep al naar haar telefoon.
‘Seraphine,’ zei Gabriel zachtjes.
Ze draaide zich om, afgeleid. « Ja? »
Hij stond op.
