Ethan bleef verstijfd staan, de ballon half opgeblazen. Claires ogen werden groot.
« Waarom zeg je dat? » vroeg ze zachtjes.
« Omdat je voor ons zorgt. Dat is wat papa’s doen. »
Ethan legde de bal neer, zijn keel dichtgeknepen.
« Ja, » mompelde hij. « Ik ben je vader. »
Dat woord veranderde alles. Claire zei niets. Ze liet het vertrouwen groeien, rustig, zonder het te overhaasten.
Leren erbij te horen
Het leven vond een nieuw ritme. Ethan bracht de kinderen naar school, hielp hen met hun huiswerk en leerde hen bedtijdrituelen.
Claire, nog steeds voorzichtig maar vol hoop, begon haar droom te plannen: een klein café openen in Brooklyn.
Maar op een middag verstoorde een telefoontje van school deze fragiele vrede: Liam was hard gevallen op het schoolplein.
Ethan haastte zich naar het ziekenhuis, met bonzend hart. Claire arriveerde kort daarna. Zij aan zij aan Liams bed hielden ze samen de wacht, verenigd door een stilzwijgend begrip dat met geen woorden te beschrijven was.
Schaduwen uit het verleden
De problemen waren nog niet voorbij.
Op haar werk werd Claire het doelwit van geruchten – anonieme berichten, insinuaties, valse beschuldigingen.
Achter dit alles: Rachel, Ethans ex-partner, wrokkig en manipulatief.
Al snel werd Claire voor de rechter gedaagd voor een volledig verzonnen zaak. Ethan aarzelde geen seconde.
Hij schakelde een advocaat in, verzamelde bewijs en stond haar onwrikbaar bij.
Eindelijk kwam de waarheid aan het licht: haar voormalige baas had fraude gepleegd.
Getuigenissen, notariële documenten, een live videoconferentie – alles pleitte hem vrij.
De rechter sloot de zaak. Claire liep vrijuit, met opgeheven hoofd, haar naam gezuiverd.
De brief op de stoep
Net toen het leven weer normaal leek te worden, verscheen er op een ochtend een witte envelop onder hun deur.
Binnenin: een foto van een zesjarig jongetje en een kort berichtje:
« Hij is ook jouw zoon. »
