afwierp. « Amelia had je uitgekozen lang voordat ik mijn ogen opende. En ze had gelijk. Zou jij… willen dat je deel uitmaakte van deze familie? » Tranen welden op in Clara’s ogen. Ze sloeg een hand voor haar mond, niet in staat te antwoorden. Vanaf het balkon riep een zacht stemmetje triomfantelijk: « Ik zei het je toch, papa! Ik zei je toch dat zij het was! » Amelia klapte in haar handen en barstte in lachen uit. De bruiloft was eenvoudig, ver verwijderd van de pracht en praal die je van de Lancaster-clan verwachtte. Geen fotografen uit de hogere kringen, geen vuurwerk. Alleen familie, een paar goede vrienden en een klein meisje dat Clara’s hand stevig vasthield terwijl ze door het gangpad liepen. Staande bij het altaar begreep Richard het eindelijk. Jarenlang had hij zijn imperium opgebouwd op controle en schijn. Maar de basis van zijn toekomst – het ware imperium dat hij wilde beschermen – was gelegd op liefde. Amelia glimlachte en trok zachtjes aan Clara’s mouw: « Zie je wel, mama? Ik heb papa gezegd dat jij het was. » Clara kuste haar boven op haar hoofd. « Ja, lieverd. Je had gelijk. » En voor het eerst in lange tijd wist Richard Lancaster dat hij niet alleen een vrouw had gekregen. Hij had een gezin gekregen dat met geen geld te koop was.Richard bleef in de deuropeningen staan en luisterde naar het zachte gelach dat sprookjes begeleidde. Jarenlang was zijn huis een plek van stilte en formaliteit geweest. Nu ademde het warmte. Op een avond trok Amelia aan de mouw van haar vader: « Papa, beloof me iets. » « Wat? » vroeg hij geamuseerd. « Dat je stopt met naar andere dames te kijken. Ik heb Clara al gekozen. » Richard grinnikte zachtjes. « Amelia, het leven is niet zo eenvoudig. » « Waarom niet? » hield ze vol, haar ogen vol onschuld. « Zie je dat dan niet? Ze maakt ons gelukkig. Moeder in de hemel zou dat ook willen. » Haar woorden raakten hem dieper dan welke zakelijke discussie dan ook. Richard bleef zwijgen. Weken werden maanden. Zijn verzet brak voor de overduidelijke waarheid: het geluk van zijn dochter telde meer dan zijn trots. Op een herfstmiddag nodigde hij Clara uit in de tuin. Ze leek nerveus en streek haar schort glad. « Clara, » zei hij, zijn stem zachter dan normaal, « ik ben je een verontschuldiging verschuldigd. Ik heb je onterecht beoordeeld. » « Je hoeft je niet te verontschuldigen, meneer Lancaster. Ik weet waar ik moet zijn… » « Jouw plaats, » onderbrak hij, « is waar Amelia je nodig heeft. En het lijkt erop dat dat… bij ons is. » Clara’s ogen werden groot. « Meneer, bedoelt u dat… » Richard ademde langzaam uit, alsof hij zijn jarenlange wapenrusting afwierp. « Amelia had je uitgekozen lang voordat ik mijn ogen opende. En ze had gelijk. Zou jij… willen dat je deel uitmaakte van deze familie? » Tranen welden op in Clara’s ogen. Ze sloeg een hand voor haar mond, niet in staat te antwoorden. Vanaf het balkon riep een zacht stemmetje triomfantelijk: « Ik zei het je toch, papa! Ik zei je toch dat zij het was! » Amelia klapte in haar handen en barstte in lachen uit. De bruiloft was eenvoudig, ver verwijderd van de pracht en praal die je van de Lancaster-clan verwachtte. Geen fotografen uit de hogere kringen, geen vuurwerk. Alleen familie, een paar goede vrienden en een klein meisje dat Clara’s hand stevig vasthield terwijl ze door het gangpad liepen. Staande bij het altaar begreep Richard het eindelijk. Jarenlang had hij zijn imperium opgebouwd op controle en schijn. Maar de basis van zijn toekomst – het ware imperium dat hij wilde beschermen – was gelegd op liefde. Amelia glimlachte en trok zachtjes aan Clara’s mouw: « Zie je wel, mama? Ik heb papa gezegd dat jij het was. » Clara kuste haar boven op haar hoofd. « Ja, lieverd. Je had gelijk. » En voor het eerst in lange tijd wist Richard Lancaster dat hij niet alleen een vrouw had gekregen. Hij had een gezin gekregen dat met geen geld te koop was. »Waarom niet? » drong ze aan, haar ogen vol onschuld. « Ziet u het niet? Ze maakt ons gelukkig. Moeder in de hemel zou dat ook willen. » Haar woorden raakten hem dieper dan welke zakelijke discussie dan ook. Richard bleef zwijgen. Weken werden maanden. Zijn verzet brokkelde af voor de overduidelijke waarheid: het geluk van zijn dochter telde meer dan zijn trots. Op een herfstmiddag nodigde hij Clara uit in de tuin. Ze leek nerveus en streek haar schort glad. « Clara, » zei hij, zijn stem zachter dan normaal, « ik ben u een verontschuldiging verschuldigd. Ik heb u onterecht beoordeeld. » « Geen excuses nodig, meneer Lancaster. Ik weet waar ik moet zijn… » « Uw plaats, » onderbrak hij, « is waar Amelia u nodig heeft. En het lijkt erop dat dat… bij ons is. » Clara’s ogen werden groot. « Meneer, bedoelt u dat… » Richard ademde langzaam uit, alsof hij zijn jarenlange pantser afwierp. « Amelia had u al lang uitgekozen voordat ik mijn ogen opende. En ze had gelijk. Zou u… willen dat u deel uitmaakte van deze familie? » Tranen welden op in Clara’s ogen. Ze bracht een hand naar haar mond, niet in staat te antwoorden. Vanaf het balkon riep een stemmetje triomfantelijk: « Ik zei het toch, papa! Ik zei toch dat zij het was! » Amelia klapte in haar handen en barstte in lachen uit. De bruiloft was eenvoudig, ver verwijderd van de pracht en praal die de Lancaster-clan verwachtte. Geen fotografen van beroemdheden, geen vuurwerk. Alleen familie, een paar goede vrienden en een klein meisje dat Clara’s hand stevig vasthield terwijl ze naar het altaar liepen. Staande bij het altaar begreep Richard het eindelijk. Jarenlang had hij zijn imperium opgebouwd op controle en schijn. Maar de fundamenten van zijn toekomst – het ware imperium dat hij wilde beschermen – waren gemaakt van liefde. Amelia glimlachte en trok zachtjes aan Clara’s mouw. « Zie je wel, mama? » Ik zei tegen papa dat jij het was. Clara kuste hem op zijn kruin. « Ja, mijn liefste. Je had gelijk. » En voor het eerst in lange tijd wist Richard Lancaster dat hij niet zomaar een vrouw had gekregen. Hij had een gezin gekregen dat voor geen enkel fortuin ter wereld te koop was. »Waarom niet? » drong ze aan, haar ogen vol onschuld. « Ziet u het niet? Ze maakt ons gelukkig. Moeder in de hemel zou dat ook willen. » Haar woorden raakten hem dieper dan welke zakelijke discussie dan ook. Richard bleef zwijgen. Weken werden maanden. Zijn verzet brokkelde af voor de overduidelijke waarheid: het geluk van zijn dochter telde meer dan zijn trots. Op een herfstmiddag nodigde hij Clara uit in de tuin. Ze leek nerveus en streek haar schort glad. « Clara, » zei hij, zijn stem zachter dan normaal, « ik ben u een verontschuldiging verschuldigd. Ik heb u onterecht beoordeeld. » « Geen excuses nodig, meneer Lancaster. Ik weet waar ik moet zijn… » « Uw plaats, » onderbrak hij, « is waar Amelia u nodig heeft. En het lijkt erop dat dat… bij ons is. » Clara’s ogen werden groot. « Meneer, bedoelt u dat… » Richard ademde langzaam uit, alsof hij zijn jarenlange pantser afwierp. « Amelia had u al lang uitgekozen voordat ik mijn ogen opende. En ze had gelijk. Zou u… willen dat u deel uitmaakte van deze familie? » Tranen welden op in Clara’s ogen. Ze bracht een hand naar haar mond, niet in staat te antwoorden. Vanaf het balkon riep een stemmetje triomfantelijk: « Ik zei het toch, papa! Ik zei toch dat zij het was! » Amelia klapte in haar handen en barstte in lachen uit. De bruiloft was eenvoudig, ver verwijderd van de pracht en praal die de Lancaster-clan verwachtte. Geen fotografen van beroemdheden, geen vuurwerk. Alleen familie, een paar goede vrienden en een klein meisje dat Clara’s hand stevig vasthield terwijl ze naar het altaar liepen. Staande bij het altaar begreep Richard het eindelijk. Jarenlang had hij zijn imperium opgebouwd op controle en schijn. Maar de fundamenten van zijn toekomst – het ware imperium dat hij wilde beschermen – waren gemaakt van liefde. Amelia glimlachte en trok zachtjes aan Clara’s mouw. « Zie je wel, mama? » Ik zei tegen papa dat jij het was. Clara kuste hem op zijn kruin. « Ja, mijn liefste. Je had gelijk. » En voor het eerst in lange tijd wist Richard Lancaster dat hij niet zomaar een vrouw had gekregen. Hij had een gezin gekregen dat voor geen enkel fortuin ter wereld te koop was. »Amelia had je al lang voordat ik mijn ogen opendeed uitgekozen. En ze had gelijk. Zou jij… accepteren om deel uit te maken van deze familie? » Tranen welden op in Clara’s ogen. Ze bracht een hand naar haar mond, niet in staat te antwoorden. Vanaf het balkon riep een stemmetje triomfantelijk: « Ik zei het toch, papa! Ik zei toch dat zij het was! » Amelia klapte in haar handen en barstte in lachen uit. De bruiloft was eenvoudig, ver verwijderd van de pracht en praal die je van de Lancaster-clan verwachtte. Geen beroemde fotografen, geen vuurwerk. Alleen familie, een paar goede vrienden en een klein meisje dat Clara’s hand stevig vasthield terwijl ze naar het altaar liepen. Staand bij het altaar begreep Richard het eindelijk. Jarenlang had hij zijn imperium opgebouwd op controle en schijn. Maar de fundamenten van zijn toekomst – het ware imperium dat hij wilde beschermen – waren gemaakt van liefde. Amelia glimlachte en trok zachtjes aan Clara’s mouw. « Zie je wel, mama? » Ik zei tegen papa dat jij het was. Clara kuste hem op zijn kruin. « Ja, mijn liefste. Je had gelijk. » En voor het eerst in lange tijd wist Richard Lancaster dat hij niet alleen een vrouw had gekregen. Hij had een gezin gekregen dat met geen enkel fortuin te koop was. »Amelia had je al lang voordat ik mijn ogen opendeed uitgekozen. En ze had gelijk. Zou jij… accepteren om deel uit te maken van deze familie? » Tranen welden op in Clara’s ogen. Ze bracht een hand naar haar mond, niet in staat te antwoorden. Vanaf het balkon riep een stemmetje triomfantelijk: « Ik zei het toch, papa! Ik zei toch dat zij het was! » Amelia klapte in haar handen en barstte in lachen uit. De bruiloft was eenvoudig, ver verwijderd van de pracht en praal die je van de Lancaster-clan verwachtte. Geen beroemde fotografen, geen vuurwerk. Alleen familie, een paar goede vrienden en een klein meisje dat Clara’s hand stevig vasthield terwijl ze naar het altaar liepen. Staand bij het altaar begreep Richard het eindelijk. Jarenlang had hij zijn imperium opgebouwd op controle en schijn. Maar de fundamenten van zijn toekomst – het ware imperium dat hij wilde beschermen – waren gemaakt van liefde. Amelia glimlachte en trok zachtjes aan Clara’s mouw. « Zie je wel, mama? » Ik zei tegen papa dat jij het was. Clara kuste hem op zijn kruin. « Ja, mijn liefste. Je had gelijk. » En voor het eerst in lange tijd wist Richard Lancaster dat hij niet alleen een vrouw had gekregen. Hij had een gezin gekregen dat met geen enkel fortuin te koop was.
