te antwoorden. Vanaf het balkon riep een klein stemmetje triomfantelijk: « Ik zei het toch, papa! Ik zei toch dat zij het was! » Amelia klapte in haar handen en barstte in lachen uit. De bruiloft was eenvoudig, een wereld van verschil met de pracht en praal die men van de Lancaster-clan gewend was. Geen beroemde fotografen, geen vuurwerk. Alleen familie, een paar goede vrienden en een klein meisje dat Clara’s hand stevig vasthield terwijl ze naar het altaar liepen. Bij het altaar begreep Richard het eindelijk. Jarenlang had hij zijn imperium gebouwd op controle en schijn. Maar de fundamenten van zijn toekomst – het ware imperium dat hij wilde beschermen – waren gebouwd op liefde. Amelia glimlachte en trok zachtjes aan Clara’s mouw. « Zie je, mama? » Ik zei tegen papa dat jij het was. Clara kuste hem op zijn hoofd. « Ja, mijn liefste. Je had gelijk. » En voor het eerst in lange tijd wist Richard Lancaster dat hij niet zomaar een vrouw had gekregen. Hij had een gezin gekregen dat met geen enkel fortuin ter wereld te koop was.’Waarom niet?’ drong ze aan, haar ogen vol onschuld. ‘Zie je dat dan niet? Ze maakt ons gelukkig. Moeder in de hemel zou dat ook willen.’ Haar woorden raakten hem dieper dan welk zakelijk argument ook. Richard bleef stil. Weken werden maanden. Zijn weerstand brokkelde af voor de overduidelijke waarheid: het geluk van zijn dochter was belangrijker dan zijn trots. Op een herfstmiddag nodigde hij Clara uit in de tuin. Ze leek nerveus en streek haar schort glad. ‘Clara,’ zei hij, zijn stem zachter dan gewoonlijk, ‘ik ben je een verontschuldiging verschuldigd. Ik heb je onterecht beoordeeld.’ ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, meneer Lancaster. Ik ken mijn plaats…’ ‘Je plaats,’ onderbrak hij haar, ‘is waar Amelia je nodig heeft. En het lijkt erop dat dat… bij ons is.’ Clara’s ogen werden groot. ‘Meneer, bedoelt u dat…’ Richard ademde langzaam uit, alsof hij een pantser van jaren afwierp. ‘Amelia koos jou al lang voordat ik mijn ogen opendeed. En ze had gelijk. Zou je… willen accepteren om deel uit te maken van dit gezin?’ De tranen sprongen Clara in de ogen. Ze sloeg haar hand voor haar mond, niet in staat om te antwoorden. Vanaf het balkon riep een klein stemmetje triomfantelijk: « Ik zei het toch, papa! Ik zei toch dat zij het was! » Amelia klapte in haar handen en barstte in lachen uit. De bruiloft was eenvoudig, een wereld van verschil met de pracht en praal die men van de Lancaster-clan gewend was. Geen beroemde fotografen, geen vuurwerk. Alleen familie, een paar goede vrienden en een klein meisje dat Clara’s hand stevig vasthield terwijl ze naar het altaar liepen. Bij het altaar begreep Richard het eindelijk. Jarenlang had hij zijn imperium gebouwd op controle en schijn. Maar de fundamenten van zijn toekomst – het ware imperium dat hij wilde beschermen – waren gebouwd op liefde. Amelia glimlachte en trok zachtjes aan Clara’s mouw. « Zie je, mama? » Ik zei tegen papa dat jij het was. Clara kuste hem op zijn hoofd. « Ja, mijn liefste. Je had gelijk. » En voor het eerst in lange tijd wist Richard Lancaster dat hij niet zomaar een vrouw had gekregen. Hij had een gezin gekregen dat met geen enkel fortuin ter wereld te koop was.’Amelia koos jou al lang voordat ik mijn ogen opendeed. En ze had gelijk. Zou je… deel willen uitmaken van deze familie?’ De tranen stroomden Clara in de ogen. Ze bracht een hand naar haar mond, niet in staat om te antwoorden. Vanaf het balkon riep een klein stemmetje triomfantelijk: ‘Ik zei het toch, papa! Ik zei toch dat zij het was!’ Amelia klapte in haar handen en barstte in lachen uit. De bruiloft was eenvoudig, een wereld van verschil met de pracht en praal die men van de Lancaster-clan verwachtte. Geen beroemde fotografen, geen vuurwerk. Alleen familie, een paar goede vrienden en een klein meisje dat Clara’s hand stevig vasthield terwijl ze naar het altaar liepen. Bij het altaar begreep Richard het eindelijk. Jarenlang had hij zijn imperium gebouwd op controle en schijn. Maar de fundamenten van zijn toekomst – het ware imperium dat hij wilde beschermen – waren gebouwd op liefde. Amelia glimlachte en trok zachtjes aan Clara’s mouw. ‘Zie je, mama? Ik heb papa verteld dat jij het was.’ Clara kuste hem op zijn hoofd. ‘Ja, mijn liefste. Je had gelijk.’ En voor het eerst in lange tijd wist Richard Lancaster dat hij niet zomaar een vrouw had gekregen. Hij had een gezin gekregen dat met geen enkel fortuin ter wereld te koop was.’Amelia koos jou al lang voordat ik mijn ogen opendeed. En ze had gelijk. Zou je… deel willen uitmaken van deze familie?’ De tranen stroomden Clara in de ogen. Ze bracht een hand naar haar mond, niet in staat om te antwoorden. Vanaf het balkon riep een klein stemmetje triomfantelijk: ‘Ik zei het toch, papa! Ik zei toch dat zij het was!’ Amelia klapte in haar handen en barstte in lachen uit. De bruiloft was eenvoudig, een wereld van verschil met de pracht en praal die men van de Lancaster-clan verwachtte. Geen beroemde fotografen, geen vuurwerk. Alleen familie, een paar goede vrienden en een klein meisje dat Clara’s hand stevig vasthield terwijl ze naar het altaar liepen. Bij het altaar begreep Richard het eindelijk. Jarenlang had hij zijn imperium gebouwd op controle en schijn. Maar de fundamenten van zijn toekomst – het ware imperium dat hij wilde beschermen – waren gebouwd op liefde. Amelia glimlachte en trok zachtjes aan Clara’s mouw. ‘Zie je, mama? Ik heb papa verteld dat jij het was.’ Clara kuste hem op zijn hoofd. ‘Ja, mijn liefste. Je had gelijk.’ En voor het eerst in lange tijd wist Richard Lancaster dat hij niet zomaar een vrouw had gekregen. Hij had een gezin gekregen dat geen fortuin ter wereld kon kopen.
