deuropeningen staan, luisterend naar het zachte gelach dat sprookjes begeleidde. Jarenlang was zijn huis een plek van stilte en formaliteit geweest. Nu ademde het warmte uit. Op een avond trok Amelia aan de mouw van haar vader: « Papa, beloof me iets. » « Wat? » vroeg hij geamuseerd. « Dat je stopt met naar andere vrouwen te kijken. Ik heb Clara al gekozen. » Richard grinnikte zachtjes. « Amelia, zo simpel is het leven niet. » « Waarom niet? » drong ze aan, haar ogen vol onschuld. « Zie je dat dan niet? Ze maakt ons gelukkig. Moeder in de hemel zou dat ook willen. » Haar woorden raakten hem dieper dan welk zakelijk argument dan ook. Richard bleef stil. Weken werden maanden. Zijn weerstand brokkelde af voor de overduidelijke waarheid: het geluk van zijn dochter was belangrijker dan zijn trots. Op een herfstmiddag nodigde hij Clara uit in de tuin. Ze leek nerveus en streek haar schort glad. ‘Clara,’ zei hij, zijn stem zachter dan gewoonlijk, ‘ik ben je een verontschuldiging verschuldigd. Ik heb je onterecht beoordeeld.’ ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, meneer Lancaster. Ik ken mijn plaats…’ ‘Je plaats,’ onderbrak hij haar, ‘is waar Amelia je nodig heeft. En het lijkt erop dat dat… bij ons is.’ Clara’s ogen werden groot. ‘Meneer, bedoelt u dat…’ Richard ademde langzaam uit, alsof hij een pantser van zich afwierp. ‘Amelia koos jou al lang voordat ik mijn ogen opendeed. En ze had gelijk. Zou je… willen accepteren om deel uit te maken van deze familie?’ Tranen wellen op in Clara’s ogen. Ze legde een hand voor haar mond, niet in staat om te antwoorden. Vanaf het balkon riep een klein stemmetje triomfantelijk: ‘Ik zei het toch, papa! Ik zei toch dat zij het was!’ Amelia klapte in haar handen en barstte in lachen uit. De bruiloft was eenvoudig, een wereld van verschil met de pracht en praal die men van de Lancaster-clan verwachtte. Geen societyfotografen, geen vuurwerk. Alleen familie, een paar goede vrienden en een klein meisje dat Clara’s hand stevig vasthield terwijl ze naar het altaar liepen. Bij het altaar begreep Richard het eindelijk. Jarenlang had hij zijn imperium gebouwd op controle en schijn. Maar de fundamenten van zijn toekomst – het ware imperium dat hij wilde beschermen – waren gebouwd op liefde. Amelia glimlachte en trok zachtjes aan Clara’s mouw: « Zie je, mama? Ik heb papa verteld dat jij het was. » Clara kuste haar op haar hoofd. « Ja, lieverd. Je had gelijk. » En voor het eerst in lange tijd wist Richard Lancaster dat hij niet zomaar een vrouw had gekregen. Hij had een gezin gekregen dat met geen geld te koop was.Richard bleef vaak in deuropeningen staan, luisterend naar het zachte gelach dat sprookjes begeleidde. Jarenlang was zijn huis een plek van stilte en formaliteit geweest. Nu ademde het warmte uit. Op een avond trok Amelia aan de mouw van haar vader: « Papa, beloof me iets. » « Wat? » vroeg hij geamuseerd. « Dat je stopt met naar andere vrouwen te kijken. Ik heb Clara al gekozen. » Richard grinnikte zachtjes. « Amelia, zo simpel is het leven niet. » « Waarom niet? » drong ze aan, haar ogen vol onschuld. « Zie je dat dan niet? Ze maakt ons gelukkig. Moeder in de hemel zou dat ook willen. » Haar woorden raakten hem dieper dan welk zakelijk argument dan ook. Richard bleef stil. Weken werden maanden. Zijn weerstand brokkelde af voor de overduidelijke waarheid: het geluk van zijn dochter was belangrijker dan zijn trots. Op een herfstmiddag nodigde hij Clara uit in de tuin. Ze leek nerveus en streek haar schort glad. ‘Clara,’ zei hij, zijn stem zachter dan gewoonlijk, ‘ik ben je een verontschuldiging verschuldigd. Ik heb je onterecht beoordeeld.’ ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, meneer Lancaster. Ik ken mijn plaats…’ ‘Je plaats,’ onderbrak hij haar, ‘is waar Amelia je nodig heeft. En het lijkt erop dat dat… bij ons is.’ Clara’s ogen werden groot. ‘Meneer, bedoelt u dat…’ Richard ademde langzaam uit, alsof hij een pantser van zich afwierp. ‘Amelia koos jou al lang voordat ik mijn ogen opendeed. En ze had gelijk. Zou je… willen accepteren om deel uit te maken van deze familie?’ Tranen wellen op in Clara’s ogen. Ze legde een hand voor haar mond, niet in staat om te antwoorden. Vanaf het balkon riep een klein stemmetje triomfantelijk: ‘Ik zei het toch, papa! Ik zei toch dat zij het was!’ Amelia klapte in haar handen en barstte in lachen uit. De bruiloft was eenvoudig, een wereld van verschil met de pracht en praal die men van de Lancaster-clan verwachtte. Geen societyfotografen, geen vuurwerk. Alleen familie, een paar goede vrienden en een klein meisje dat Clara’s hand stevig vasthield terwijl ze naar het altaar liepen. Bij het altaar begreep Richard het eindelijk. Jarenlang had hij zijn imperium gebouwd op controle en schijn. Maar de fundamenten van zijn toekomst – het ware imperium dat hij wilde beschermen – waren gebouwd op liefde. Amelia glimlachte en trok zachtjes aan Clara’s mouw: « Zie je, mama? Ik heb papa verteld dat jij het was. » Clara kuste haar op haar hoofd. « Ja, lieverd. Je had gelijk. » En voor het eerst in lange tijd wist Richard Lancaster dat hij niet zomaar een vrouw had gekregen. Hij had een gezin gekregen dat met geen geld te koop was.’Waarom niet?’ drong ze aan, haar ogen vol onschuld. ‘Zie je dat dan niet? Ze maakt ons gelukkig. Moeder in de hemel zou dat ook willen.’ Haar woorden raakten hem dieper dan welk zakelijk argument ook. Richard bleef stil. Weken werden maanden. Zijn weerstand brokkelde af voor de overduidelijke waarheid: het geluk van zijn dochter was belangrijker dan zijn trots. Op een herfstmiddag nodigde hij Clara uit in de tuin. Ze leek nerveus en streek haar schort glad. ‘Clara,’ zei hij, zijn stem zachter dan gewoonlijk, ‘ik ben je een verontschuldiging verschuldigd. Ik heb je onterecht beoordeeld.’ ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, meneer Lancaster. Ik ken mijn plaats…’ ‘Je plaats,’ onderbrak hij haar, ‘is waar Amelia je nodig heeft. En het lijkt erop dat dat… bij ons is.’ Clara’s ogen werden groot. ‘Meneer, bedoelt u dat…’ Richard ademde langzaam uit, alsof hij een pantser van jaren afwierp. ‘Amelia koos jou al lang voordat ik mijn ogen opendeed. En ze had gelijk. Zou je… willen accepteren om deel uit te maken van dit gezin?’ De tranen sprongen Clara in de ogen. Ze sloeg haar hand voor haar mond, niet in staat om
