— Maar ik kan het wel.
Een klein meisje van ongeveer tien, met haar rugzak nog op haar schouders en een teddybeer in haar armen, stond bij de ingang. Lily.
Ze liep rustig op Grant af.
« Je moet er gewoon naar luisteren, » zei ze, terwijl ze haar handen op de reactor legde.
Dr. Patel startte de machine.
Lily sloot haar ogen. Ze keek niet naar de grafieken. Ze luisterde naar iets anders. Iets diepers.
‘Houd hem tegen,’ zei ze plotseling.
— Er rammelt iets vanbinnen. Net zoals wanneer mijn fietsketting eraf schiet.
Dr. Holt, de federale inspecteur, toonde de onbewerkte audiogegevens. Een subtiele trilling. Een piek op 4,8 seconden.
« Het is een microfractuur, » zei Ravi met grote ogen.
En Lily legde haar vinger precies op de bout.
—
De onzichtbare scheur
De warmtebeeldcamera toonde een dunne oranje lijn onder het oppervlak.
« Dit soort scheuren bestaan niet… in de handleidingen, » zei Grant.
‘Mijn overgrootvader noemde het een ‘herinneringsscheur’,’ antwoordde Lily. ‘Als je het te strak aandraait, blijft de afdruk in het metaal achter. Een soort blauwe binnenkant.’
—
De koperen afwerking
« We moeten er een verband omheen doen, » zei ze. « Een koperen ring. »
« Koper is veel te zacht! » riep Ravi.
— Precies. Het absorbeert de trillingen. Het voorkomt dat het staal breekt.
Ze hebben het geprobeerd.
Ze zijn begonnen.
—
De langste 91 seconden
Tien seconden.
Dertig.
Zeventig.
Negentig.
Eenennegentig.
De reactor is niet gestopt.
De schermen gaven perfecte gegevens weer.
De zaal barstte in applaus uit. Ravi huilde. Grant zakte in een stoel.
En vervolgens liep hij naar Lily toe.
Hij knielde neer.
— Je hebt het opgelost.
« Je hoefde alleen maar te luisteren, » zei ze.
—
