Paloma klopte aan.
— Hé lieverd, mag ik binnenkomen?
Het snikken nam iets af.
— Ik ga je niet uitschelden, beloofd.
Ze opende voorzichtig de deur. Een klein meisje met bruin haar zat op de grond, haar armen stevig om haar knieën geslagen, haar gezicht nat van de tranen, haar ogen opgezwollen.
— Hallo, mijn liefste, hoe heet je?
Het kleine meisje keek haar achterdochtig aan.
— Camila.
— Camila… wat een mooie naam. Mijn naam is Paloma. Waarom huilde je?
Camila liet haar kleine buikje zien.
— Het doet me pijn.
— Heb je honger?
Het kleine meisje knikte.
— Hoe laat heb je gegeten?
— Ik heb niet gegeten.
Paloma keek op de klok: 13.00 uur.
— Je hebt niet eens ontbeten?
— Verónica is het vergeten… ze is het vergeten.
— Hoe kun je vergeten een kind te eten te geven? Kom, we vinden wel iets lekkers voor je.
Camila aarzelde even en pakte toen Paloma’s hand.
Er gingen drie weken voorbij. Sinds die eerste ontmoeting was Paloma de enige die Camila aan het lachen kon krijgen. Het kleine meisje was begonnen te praten, beter te eten en zonder angst te slapen. Maar op een middag, terwijl ze de was opvouwde in de slaapkamer, vond Paloma iets in de lades van Verónica’s kaptafel: een flesje slaapmiddelen… en een verborgen telefoon, vol verwijderde berichten.
Een van hen zei:
« Als hij de verzekeringspapieren heeft getekend, vertrekken we. Niemand zal iets vermoeden. »
De afzender was Sergio, de persoonlijke assistent van meneer Eduardo Álvarez, de miljardair en eigenaar van het pand… en Camila’s vader. Paloma’s hart sloeg op hol. Dit was niet zomaar misbruik: het was een complot om het fortuin van de ondernemer in handen te krijgen.
Die nacht, terwijl Verónica sliep, verbond Paloma de telefoon met de computer en verstuurde alle informatie naar een adres dat in het dagboek stond: [ [email protected] ](mailto: [email protected] ).
Drie dagen later, bij zonsopgang, werd het huis wakker en bleek het omringd te zijn door politieauto’s. Eduardo was onverwachts teruggekeerd van zijn reis, vergezeld door de politie en zijn advocaten. Verónica probeerde onschuldig te blijven, maar de berichten, de beelden van de bewakingscamera en Paloma’s getuigenis waren voldoende.
« Je weet niet wat je doet, Eduardo! » schreeuwde Verónica terwijl ze hem handboeien omdeden.
« Jawel, Verónica, » antwoordde hij koud. « Ik weet nu eindelijk wat je hebt gedaan. »
Camila wierp zich trillend in Paloma’s armen. Eduardo keek toe en hield zijn tranen in.
« Mijn dochter… is ze wel goed behandeld? »
Paloma knielde neer en aaide het kleine meisje over haar haar.
« Ze had gewoon liefde nodig. »
Eduardo zweeg een paar seconden. Toen verklaarde hij, ten overstaan van iedereen:
« Paloma, je blijft. Niet als werknemer… maar als degene die heeft gered wat mij het meest dierbaar is. »
Een paar maanden later haalde het verhaal de krantenkoppen. De voormalige dienstmeid die het complot had verijdeld, werd benoemd tot directeur van de stichting « Camila’s Licht », die zich inzet voor de bescherming van mishandelde kinderen. En elke middag waren Eduardo en Paloma te zien spelen met Camila in de tuin van het grote huis. Camila lachte onbezorgd in de zon, zonder angst.
