Op de ochtend dat we onze dertigste trouwdag hadden moeten vieren, maakte ik een beslissing die de loop van ons beider leven voorgoed zou veranderen: ik vroeg Zack om een scheiding.
Voor hem moet het gevoeld hebben alsof de grond onder hem verdween: plotseling, verwarrend en onmogelijk te begrijpen.
Wat hij niet wist, was dat ik jarenlang stilletjes de last had gedragen van een ongelukkigheid die ik niet langer kon negeren. Nu ons jongste kind eindelijk zelfstandig was, dwong de stilte in ons huis me om gevoelens die ik lang had onderdrukt onder ogen te zien, en ik besefte dat ik niet langer kon doen alsof alles goed ging.
Toen Zack vroeg waarom, probeerde ik het voorzichtig uit te leggen. Hij was geen slecht mens – niet ontrouw, onverantwoordelijk of wreed. Toch was hij tijdens alle bepalende momenten in ons gezinsleven – de uitputting van het ouderschap, de werkdruk, het verdriet om het verlies van mijn vader, de kwetsbaarheid van gezondheidsproblemen – afstandelijk gebleven. Niet opzettelijk kwetsend, gewoon emotioneel afwezig.
