“Zo ongemakkelijk. Negeer het gewoon.”
Ik staarde naar het scherm alsof het radioactief was.
Het was niet alleen onbeleefd.
Het was georganiseerde wreedheid.
Het waren volwassenen die deden wat pestkoppen doen, alleen met mooiere telefoons.
De vrouw stopte haar telefoon weg alsof ze net iets onschuldigs had gedeeld.
‘Ongelooflijk, hè?’ zei ze, terwijl ze een slokje van haar frisdrank nam.
Ik heb niet geantwoord.
Ik zag Emma weer op het bankje klimmen en opnieuw de weg afkijken, nog steeds vol hoop, alsof hopen haar taak was.
En toen knapte er iets in me.
Niet op een dramatische, filmische manier.
Op een stille manier.
Het geluid waarmee een deur dichtklikt.
4) Het bericht dat alles veranderde
Mijn broer rijdt motor. Ik ben opgegroeid tussen motorrijders. Mensen denken dat ze weten wat « motorrijdersgemeenschap » inhoudt.
Dat doen ze niet.
Ze stellen zich leer, lawaai en problemen voor.
Ze hebben geen beeld van de mannen die met benzinegeld naar begrafenissen komen. De vrouwen die maaltijden organiseren. De motorrijders die in stilte de operatie van een kind betalen omdat niemand anders dat wil.
Ze hebben geen idee hoe ruiters met elkaar omgaan.
Ik maakte een foto – voorzichtig zodat Emma’s gezicht er niet op kwam. Alleen de lege feestdecoratie. De onaangeroerde cadeautasjes. De taart die eruitzag alsof iemand hem met liefde had gemaakt.
Vervolgens plaatste ik het op een lokaal motorforum met één regel:
“Het verjaardagsfeestje van een zesjarige. Niemand is gekomen omdat haar vader vuilnisman is en motorrijdt. Als je tijd hebt, ze is in het park bij Calle del Roble. Ze wacht nog steeds.”
Ik heb op ‘Verzenden’ geklikt.
Ik had verwacht dat er misschien één of twee fietsen zouden komen opdagen.
Net genoeg om een klein meisje kaarsjes te laten uitblazen zonder het gevoel te hebben dat de hele wereld tegen haar heeft gestemd.
Ik had niet verwacht wat er daarna gebeurde.
5) De eerste fiets
Vijftien minuten later hoorde ik het.
Niet luid, niet brullend. Gewoon dat lage, constante gerommel waardoor je ribben gaan trillen als je er lang genoeg in de buurt bent.
Een enkele fiets reed de parkeerplaats op.
De motorrijder zette zijn helm af en liep rechtstreeks naar Emma toe alsof hij persoonlijk was uitgenodigd.
Hij zag eruit als iemand die je in een garage zou verwachten: werkbroek, met olie besmeurde handen, een verweerd gezicht.
Hij stopte voor haar, knielde neer en boog zijn hoofd een beetje, alsof ze van koninklijke afkomst was.
‘Gefeliciteerd met je verjaardag, prinses,’ zei hij. ‘Ik hoorde dat er een motorfeest was. En je kunt geen motorfeest hebben zonder motoren, toch?’
Emma knipperde met haar ogen, de tranen kleefden nog steeds aan haar wimpers.
“Jij… jij bent naar mijn feestje gekomen?”
De man glimlachte.
“Ik zou het voor geen goud willen missen.”
Miguel stond zo snel op dat zijn stoel over de grond schraapte.
“Ik—Meneer, u hoeft niet—”
De ruiter stak een hand op.
‘Ik doe dit niet voor jou,’ zei hij zachtjes. ‘Ik doe het voor haar.’
Emma staarde haar aan alsof haar hersenen niet konden bevatten dat een vreemde voor vriendelijkheid koos.
Toen fluisterde ze, bijna bang dat het zou breken:
‘Ben je echt een motorrijder?’
