—Ik ben hier voor een sollicitatiegesprek met de personeelsafdeling, mijn naam is Luis Herrera—zei hij, terwijl hij tevergeefs probeerde zijn haar in model te brengen.
De receptioniste typte iets en keek hem vervolgens zonder veel empathie aan.
—Meneer Herrera, onze excuses. De procedure is afgerond. De manager is erg streng wat betreft punctualiteit.
‘Ik ben maar een paar minuten te laat,’ probeerde hij uit te leggen. ‘Ik moest een vrouw helpen; ze viel flauw op straat. Als ik kon…’
Ze onderbrak hem met een verzoenende glimlach.
—Ik begrijp het, maar ze hebben de volgende kandidaat al gebeld. Je kunt je cv opsturen voor toekomstige mogelijkheden.
De woorden troffen hem als een emmer ijskoud water… kouder dan de regen die hem doorweekte. Luis voelde zijn maag samentrekken.
—Natuurlijk… dank u wel— mompelde hij.
Ze verliet het gebouw, de zachte map stevig in haar vingers geklemd, haar schoenen tikten bij elke stap. De regen begon af te nemen, maar de lucht bleef grijs. Ze zocht beschutting onder een geïmproviseerd afdakje naast een gesloten kiosk. Ze ging zitten op een plastic krat, legde de map op haar knieën en haalde diep adem, vechtend tegen de brandende pijn in haar ogen.
‘Misschien had ik toch door moeten gaan…’ dacht hij boos. Maar het beeld van de oude vrouw die rillend in de regen stond, flitste door zijn hoofd. Nee, dat had hij niet kunnen doen.
Hij greep in zijn zak naar zijn telefoon om zijn moeder te vertellen dat het sollicitatiegesprek was mislukt. Net toen trilde het toestel. Een nieuw bericht:
« Meneer Luis Herrera, wilt u alstublieft terugkeren naar het gebouw? De directie wil u zo snel mogelijk spreken. »
Luis las het bericht twee keer en dacht dat het een vergissing was. De directie? Hij had nauwelijks gesolliciteerd op een startersfunctie. Hij keek nog eens naar het scherm. De afzender was een e-mail van het bedrijf. Hij slikte. Zijn hart begon sneller te kloppen.
Hij stond langzaam op en ging terug.
Dezelfde receptioniste die hem had ontslagen, keek hem verbaasd aan toen ze hem voor de tweede keer kletsnat binnen zag komen.
—Ehm… de algemeen directeur wilde hem spreken—zei Luis, terwijl hij met trillende handen het bericht liet zien.
Ze opende haar ogen, verbaasd. Ze controleerde iets op de computer en haar uitdrukking veranderde.
‘Ja…’, zei hij, iets vriendelijker. ‘Komt u alstublieft binnen. Neem de lift naar de bovenste verdieping.’
Luis zag de privélift, met zijn glanzende stalen deuren, en vond het allemaal te veel voor hem. Hij aarzelde even, maar stapte toen in. Terwijl hij omhoog ging, weerspiegelde zich in de metalen wanden een jonge man met door het water verkreukelde kleren, zijn haar aan zijn voorhoofd geplakt en versleten schoenen. Het was niet bepaald het profiel van iemand die je je voorstelt bij het kantoor van de « Algemene Directie ».
De deuren gingen met een zacht geluid open. Voor hem bevonden zich twee grote houten deuren. Een assistent duwde ze open en liet hem binnen.
Het kantoor was ruim, met ramen van vloer tot plafond die uitzicht boden op de hele stad, die nog steeds gehuld was in grijze wolken. Achter een elegant bureau zat Arturo documenten door te nemen.
Luis bleef roerloos staan, alsof de tijd had stilgestaan.
Arturo keek op. Een oprechte glimlach verscheen op zijn gezicht.
‘Ik wachtte op je, Luis,’ zei ze met een warme stem.
De jongeman kreeg de rillingen. Nu zag hij het duidelijk: het was niet zomaar een man in een duur pak. Hij was de eigenaar van het hele gebouw.
—G-graag gaan zitten—voegde Arturo eraan toe, wijzend naar een stoel voor het bureau.
Luis ging voorzichtig zitten en probeerde geen water op het tapijt te morsen.
‘Mijn moeder is stabiel,’ begon Arturo. ‘De dokter zegt dat het slechts een bloeddrukdaling was, niets ernstigs. Dankzij jou kon ze snel naar het ziekenhuis.’
Luis ademde de lucht uit die hij onbewust had ingehouden.
—Ik ben zeer blij, meneer. Ik heb alleen maar gedaan wat iedereen zou hebben gedaan.
Arturo liet een korte lach horen.
—Geloof me, nee. Vandaag had iedereen haast. Iedereen had ‘iets belangrijks’ te doen. Alleen jij bleef even staan.
Hij pakte een map die op het bureau lag en draaide die naar zich toe.
—Dit is uw dossier. Het is een paar weken geleden bij de personeelsafdeling terechtgekomen. Het was de bedoeling dat het onopgemerkt tussen vele andere dossiers zou blijven liggen, maar vandaag is het in mijn handen gevallen.
Luis herkende zijn naam op de omslag. Hij voelde een mengeling van schaamte en hoop.
‘Ik zie dat je tegelijkertijd studeerde en werkte,’ zei Arturo, terwijl hij door zijn aantekeningen bladerde. ‘Dat je voor je zieke moeder zorgde en toch je diploma haalde. Ik zie inzet. Ik zie opoffering. En het allerbelangrijkste… vandaag zag ik iets wat je niet op je cv zet.’
Een zware stilte viel. Buiten tikte de regen zachtjes tegen de ramen.
‘Luis,’ vroeg Arturo plotseling, ‘ik wil dat je me de waarheid vertelt. Als je terug in de tijd kon gaan, wetende dat je het interview zou verliezen, zou je mijn moeder dan opnieuw helpen?’
De jongeman voelde de vraag als een dolk in zijn borst steken. Hij sloeg even zijn blik neer en herinnerde zich de stem van de oude vrouw, het gewicht van haar trillende lichaam, de manier waarop ze zich aan zijn hemd had vastgeklampt.
Ze keek op, haar ogen fonkelden.
‘Ja, meneer. Ik zou hetzelfde doen,’ antwoordde hij zonder aarzeling. ‘Ik zou niet in vrede kunnen leven als ik wist dat ik haar daar achterliet.’
Arturo sloot de map met een vastberaden gebaar. Een langzame glimlach verspreidde zich over zijn gezicht, niet uit beleefdheid, maar uit overtuiging.
‘Dan ben jij precies het type persoon dat ik in mijn bedrijf wil hebben,’ zei hij uiteindelijk.
Luis knipperde met zijn ogen, verbijsterd.
