Laat die avond, toen het huis stil was geworden en de lucht naar vochtig asfalt rook, stapte de oude vrouw haar veranda op om het vuilnis buiten te zetten – en verstijfde van schrik.

In het gele licht van de straatlantaarn lag een gedaante die niet in haar wereld thuishoorde.

In eerste instantie wilde haar verstand het niet accepteren. Haar ogen volgden de ronding van een enorme staart, de gepantserde ribbels op een onbeweeglijke rug, de zwakke glinstering van tanden achter een halfopen kaak. Ze knipperde hard met haar ogen, ervan overtuigd dat haar leeftijd haar parten speelde.

Maar de vorm verdween niet.

Aan de voet van haar trap lag een krokodil.

Het was enorm. Donker. Het ademde langzaam en moeizaam, zijn flanken rezen en daalden alsof elke ademhaling een inspanning kostte. Het sprong niet naar voren. Het bewoog niet. Het lag daar gewoon, zwaar en uitgeput, als iets dat uit een nachtmerrie was gesleept en in haar stille straat was gedropt.

Later zouden mensen praten over stormen en kapotte hekken, over een exotisch privéreservaat niet ver daarvandaan. Maar op dat moment bestond dat allemaal niet.

Wat ze voelde was geen angst.

Het was jammer.

‘Och, arme jij…’ mompelde ze, haar stem trillend. ‘Je moet wel verhongeren.’

Ze dacht niet aan sirenes. Ze greep niet naar de telefoon. In haar gedachten was het wezen geen roofdier, maar iets dat verdwaald was. Iets dat leed.

Ze schuifelde terug naar binnen, haar hart bonzend, en verzamelde alles wat ze kon vinden: restjes van Halloween, stukjes in folie gewikkeld, stukken rauw vlees die ze met trillende handen uit de koelkast trok. Haar bewegingen waren langzaam, voorzichtig, bijna eerbiedig.

Toen ze terugkeerde naar de veranda, hief de krokodil zijn kop op.

De ogen vingen het licht op.

Een korte, angstaanjagende seconde stond de tijd stil.

Vervolgens gooide de bejaarde vrouw, met een hand die onophoudelijk trilde, het voedsel een paar meter verderop en deinsde achteruit alsof ze een zwerfhond voerde in plaats van een wezen dat gemaakt was om te doden.

Ze wist het toen nog niet, maar die ene daad van vriendelijkheid zou alles veranderen.