Emily schudde haar hoofd, hoewel haar borst pijn deed van vernedering. « Ik… ik voel me goed, » fluisterde ze.
« Dat is niet zo, » zei hij. « Maar dat komt wel. »
Hij leidde haar weg van het zwembad en negeerde de brandende ogen in hun ruggen. De obers fluisterden geschokt, de gasten gonsden van ongeloof, maar Alexander trok zich er niets van aan. Hij begeleidde Emily naar een rustige lounge binnen, bood haar een handdoek aan en vroeg iemand om haar warme thee te brengen.
Emily zat te rillen, onzeker over wat ze moest zeggen. Ze was niet gewend aan vriendelijkheid, zeker niet van iemand zoals hij. « Dat had je niet hoeven doen, » mompelde ze.
Alexander leunde tegen de muur en bestudeerde haar. « Jawel. Omdat mensen zoals Madison denken dat geld hen het recht geeft om anderen te vertrappen. Dat sta ik niet toe in mijn aanwezigheid. »
De gebeurtenissen van die nacht raasden als een storm door de stad. De volgende ochtend stonden sociale media vol met foto’s en video’s: Madison die Emily duwde, het gelach van het publiek en – het meest opvallend – Alexander Reed die voor haar opkwam. Nieuwsmedia schreven sensationele koppen: *Miljonair verdedigt serveerster tegen publieke schande op gala van de high society*.
Voor Emily was het allemaal te veel. Ze verafschuwde de schijnwerpers. In het restaurant waar ze werkte, mompelden klanten als ze voorbijliep. Reizigers in de metro begonnen haar te herkennen. Hoewel sommigen haar uitlachten, waren velen vriendelijk en moedigden ze haar aan. Toch hield Emily zich op de achtergrond en stak ze al haar energie in lange diensten en betaalde ze de medische kosten van haar moeder. Ze had nooit gedacht dat ze Alexander Reed ooit nog tegen zou komen.
Toch vergiste ze zich.
Een week later, toen ze tijdens een rustige dienst tafels afveegde, ging de deurbel – en daar was hij. Weg was het designerpak; in plaats daarvan droeg hij een eenvoudig wit overhemd met nonchalant opgerold. Hij leek minder op de mogul uit de krantenkoppen en meer op iemand die echt was – maar hij had nog steeds die onmiskenbare aanwezigheid. Het gebabbel in het restaurant verstomde.
Hij liep recht op haar af. « Emily Harris, » zei hij met een flauwe glimlach. « Ik hoop dat u het niet erg vindt dat ik even langskom. »
Haar wangen kleurden rood. « Meneer Reed… ik… waarom bent u hier? »
« Omdat u meer verdient dan wat er die avond is gebeurd. Ik heb nagedacht over wat u me vertelde – over uw moeder, over het werken in dubbele diensten. U zou dit niet alleen moeten bestrijden. »
Ze schudde snel haar hoofd. « Ik heb geen liefdadigheid nodig. »
Alexanders glimlach werd breder. « Het is geen liefdadigheid. Het is een kans. Ik heb een assistent op mijn kantoor nodig – iemand met beide benen op de grond, iemand die de waarde van hard werken kent. Ik heb aan u gedacht. »
Emily’s hart bonsde in haar keel. Een assistent van Alexander Reed? Die baan kon alles veranderen: een vast salaris, stabiliteit en een kans om te ontsnappen aan de vicieuze cirkel waarin ze gevangen zat. Maar meer dan dat, ze zag iets in zijn ogen: oprechtheid.
« Meen je dat? » fluisterde ze.
« Absoluut, » antwoordde hij. « Maar alleen als jij het wilt. »
Emily aarzelde en knikte toen langzaam. « Ja… ik neem het. »
Vanaf die dag begon haar leven te veranderen. Ze betrad een wereld die ze alleen van buitenaf had gezien, en werkte samen met een man die respect afdwong, maar haar toch als gelijke behandelde. Hoewel er uitdagingen in het verschiet lagen, bleef één waarheid helder: de nacht dat ze in een zwembad werd geduwd om bespot te worden, was de nacht geworden die de deur opende naar een toekomst die ze zich nooit had durven voorstellen.
En dat allemaal omdat één man ervoor koos om op te staan terwijl iedereen lachte.
Gerelateerde berichten:
