‘Je hebt die blik,’ zei Harper. ‘Wat is er aan de hand?’
Molly aarzelde even en vertelde het hem toen.
Harper knipperde met zijn ogen.
« Wacht even, Charles Wittman? Die man die hier binnenkomt? »
Molly knikte.
« En hij stelt voor om de studies op die manier te financieren, niets meer en niets minder. »
« Hij probeert gewoon te helpen, » antwoordde Molly snel.
Harper trok een wenkbrauw op.
« Hij is oud genoeg om je vader te zijn. »
Een andere collega viel lachend in.
« En nu? Van barista tot miljardairsvrouw. Het lijkt erop dat hij een zwak heeft voor uitgeputte alleenstaande moeders met sporen van babykwijl op hun mouwen. »
Iemand maakte een grap.
Molly glimlachte even.
Maar die avond, staand voor de badkamerspiegel – Eli lag te slapen in zijn wiegje – klonken de grappen luider.
Haar spiegelbeeld staarde haar aan.
Een rafelige paardenstaart.
Oversized sweatshirt.
Zijn ogen waren zwaar van vermoeidheid.
Wat was ze aan het doen?
Ze dacht aan Charles.
Elegant pak.
Een verfijnd leven.
De manier waarop mensen hem behandelden, alsof hij er niet toe deed.
Toen keek ze naar zichzelf.
Een alleenstaande moeder met één kind en zonder auto.
Het paste niet.
De volgende dag nodigde Charles haar uit voor een benefietgala, een inzamelingsactie voor de gezondheid van kinderen.
Ze zei ja.
Ze had een donkerblauwe jurk van Harper geleend.
Het was precies goed.
Haar schoenen pasten niet bij elkaar, maar ze waren wel schoon.
Charles ging het zelf halen.
Geen chauffeur.
Geen limousine.
‘Je bent adembenemend,’ zei hij.
Het leek echt.
Maar zodra ze de balzaal binnenkwamen, veranderde de sfeer.
Vrouwen in paillettenjurken draaiden zich om om naar hen te kijken.
De mannen in smoking wisselden blikken en fluisterden.
« Wie is het? »
« Is ze echt zo jong? »
« Blond. Natuurlijk. »
« Een midlifecrisis, echt waar? »
« Het lijkt erop dat ze verdwaald is geraakt op weg naar haar Bijbelstudie. »
Molly kneep haar glas steviger samen.
Charles reageerde niet.
Hij bleef dicht bij haar, stelde haar beleefd voor, gaf haar nooit het gevoel dat ze minderwaardig was, maar hun blikken vurig.
