« Ik heb geen hele nacht doorgeslapen sinds Eli geboren is, » mompelde ze, voornamelijk tegen zichzelf.
Charles trok zijn wenkbrauw op.
« Is Eli jouw zoon? »
Ze knikte en schoof haar haar naar achteren.
« Een jaar en vier maanden. Een voltijdbaan, zonder salaris. »
Charles glimlachte even.
« Het lijkt maar niet op te houden. »
« Ja. Ik werk hier en ik bezorg ‘s avonds. Huur, luiers… het loopt allemaal aardig op. »
Ze aarzelde even, omdat ze eigenlijk niet wist waarom ze hem alles vertelde.
« Je voelt je alleen, » voegde ze zachtjes toe. « Als je hele wereld draait om een kind dat huilt omdat zijn banaan gebroken is. »
Charles lachte niet.
Hij knikte slechts.
« Ik ken dat soort eenzaamheid. »
Molly knipperde verbaasd met haar ogen.
« Ik groeide op in een gezin waar succes een vereiste was, » zei hij. « Bijlesgevers, scholen, regels. Maar genegenheid? Niemand wist hoe je dat moest geven. »
Hij hield even stil.
« Ik ben één keer kort getrouwd geweest. Geen kinderen. Ik heb bedrijven en netwerken opgebouwd, maar uiteindelijk keer ik altijd zwijgend naar huis terug. »
Deze bekentenis veranderde Molly’s kijk op hem.
Niet als CEO.
Een man zoals alle anderen.
Een paar dagen later kwam Charles tijdens zijn middagdienst langs, en voor het eerst was Eli bij haar – knus in een kinderwagen, knabbelend aan haar mouw en fronsend naar de stoplichten.
Charles boog zich iets naar voren.
« Goedemorgen. »
Eli deed een stap achteruit en begroef zijn gezicht in Molly’s been.
« Hij is verlegen, » zei ze, terwijl ze hem optilde. « Hij is niet gewend aan vreemden. »
Charles drong niet aan.
Hij rommelde in zijn jas en haalde er een kleine teddybeer uit – blauw, met knoopogen.
Molly fronste haar wenkbrauwen.
« Waar kwam je vandaan… »
« Ik vroeg het aan de verkoopster in de winkel aan de overkant, » zei hij. « Ze vertelde me dat blauw een veilige keuze was. »
Eli keek naar de beer en stak toen zijn hand uit.
Het ijs begon te smelten.
Twee dagen later waren Molly’s oude medische rekeningen van haar rekening verdwenen.
Er was een anonieme betaling gedaan om het openstaande bedrag te voldoen.
Ze had argwaan jegens Charles, maar hij zei niets.
De beer bleef ook.
Geen opmerkingen.
Er werd geen uitleg gegeven.
Op een late avond in november had Eli hoge koorts.
Molly raakte in paniek.
Geen auto.
Geen geld voor spoedeisende hulp.
De bussen rijden niet meer en de carpoolservices zijn al lang geleden verdwenen.
Ze stond op het punt 112 te bellen toen koplampen haar kleine tuintje verlichtten.
“Charles…”
« Ik heb met je buurman gesproken, » legde hij uit. « Die van wie je de startkabels hebt geleend. Hij is degene die me over deze plek heeft verteld. »
