« Laten we je even laten nakijken, oké? » stelde José haar gerust, terwijl hij haar voorzichtig naar de veranda leidde. « De ambulance is onderweg. »
Binnen was het stil in huis, op het zwakke gezoem van een televisie die nog steeds tekenfilms afspeelde na. Liliana’s moeder lag bewusteloos en roerloos op de bank, haar gezicht bleek en vertrokken. José’s hart deed pijn bij de aanblik, maar hij concentreerde zich op Liliana, die onmiddellijke aandacht nodig had.
Een paar minuten later arriveerden de hulpdiensten en werd Liliana snel onderzocht en naar het ziekenhuis gebracht. Toen ze vertrokken, rook José een vreemde geur in de lucht, een geur die moeilijk te plaatsen was, maar wel alarmerend. Hij maakte een aantekening om dit te melden aan de rechercheurs die binnenkort het huis zouden doorzoeken.
In het ziekenhuis werkten de artsen snel om Liliana te behandelen. Het medisch personeel, gewend aan noodsituaties, was zichtbaar ontroerd door de benarde situatie van het meisje. Het duurde niet lang voordat ze de oorzaak van Liliana’s pijn ontdekten: ze had een stof ingenomen die een ernstige opgeblazenheid en ongemak veroorzaakte. De behandeling was ingewikkeld, maar gelukkig niet levensbedreigend.
