Zelfs Lauren, aanvankelijk afstandelijk en geïrriteerd, begon te verzachten toen ze de ingetogen band tussen moeder en zoon zag.
Buren vertelden vaak het verhaal over ‘het pakje noedels en de liefde van de moeder’ aan iedereen die maar wilde luisteren.
En voor Helen kon geen enkele schat ter wereld tippen aan dat simpele pakketje – niet zozeer vanwege het geld erin, maar vanwege wat het vertegenwoordigde: de spijt van een zoon en een liefde die nog steeds voelbaar was, verborgen onder lagen van trots.
‘s Avonds zat ze vaak op haar veranda, kijkend naar de zonsondergang over de velden, terwijl ze in zichzelf glimlachte en fluisterde:
“Die noedels… waren de lekkerste maaltijd van mijn leven.”
Hoe ver we ook gaan, hoe rijk we ook worden, of hoe druk het leven ook wordt – vergeet nooit de handen die je hebben opgevoed.
Een klein gebaar van liefde, een telefoontje, een bezoekje of een knuffel – aan een ouder, dat kan de hele wereld betekenen.
Want als ze er op een dag niet meer zijn, is het enige waar je naar verlangt… nog een kans om de liefde die ze je altijd hebben gegeven, terug te geven
