Dolores haalde met trillende stem haar medisch dossier tevoorschijn.
« Mijn zoon, de dokter zegt dat ik binnenkort een operatie nodig heb. Kun je me wat geld lenen? Als je broer de rijst verkoopt, betaal ik je terug. »
Ramón fronste en zuchtte, terwijl hij naar zijn vrouw keek.
« Mam, het bedrijf zit in zwaar weer. Ik heb momenteel geen contant geld. Ga maar naar huis, ik bedenk wel een oplossing. »
Dolores’ ogen vulden zich met tranen, maar ze bleef kalm.
« Ik vraag niet veel, slechts een beetje voor het ziekenhuis. Alstublieft, mijn zoon. »
Na een lange stilte keek Ramón weg en zei zachtjes:
« Oké, mam. Hier, neem dit pakje noedels even mee. Ik stuur je over een paar dagen wat geld. »
Hij opende de kofferbak van zijn auto, haalde er een pakje instantnoedels uit en gaf het haar voordat hij de poort dichtdeed.
« Kom snel naar binnen, mam, het gaat regenen. »
Dolores boog haar hoofd en klemde het pakket tegen haar borst, terwijl de regen begon te vallen en zich vermengde met haar stille tranen.
Het verborgen geheim
Op weg naar huis vervloekte Dolores haar zoon niet.
Ze zei tegen zichzelf dat hij het vast heel moeilijk had.
« Hij heeft het druk… hij heeft me tenminste te eten gegeven, » mompelde ze, zichzelf ervan overtuigend dat hij gewoon op zijn eigen manier had willen helpen.
Thuisgekomen in haar bescheiden houten huisje zette ze het pakje op tafel.
Moe en hongerig besloot ze het te koken.
Maar toen ze het opendeed, bleef ze abrupt staan: haar handen begonnen te trillen.
Onder de noedels ontdekte ze een zorgvuldig gesloten witte envelop.
Met bonzend hart opende ze het.
Binnenin: 50.000 pesos aan nieuwe biljetten en een haastig geschreven briefje.
« Mam, vergeef me dat ik tegen je heb gelogen.
Ik wilde niet dat mijn vrouw het wist.
Ik was bang dat ze zou denken dat ik mijn familie voordeed.
Gebruik dit geld voor je operatie.
Ik hou meer van je dan ik kan zeggen.
Je onwaardige zoon, Ramón. »
Dolores stortte neer op een stoel, tranen vertroebelden haar woorden.
Elke druppel bracht opluchting, liefde en vergeving met zich mee.
Ze begreep toen dat de stilte van haar zoon nooit onverschilligheid was geweest, maar angst, verborgen onder de last van trots en omstandigheden.
Het wonder
