Ze pakten hun spullen en zagen er neerslachtiger uit dan ik ze ooit had gezien. Terwijl ze wegreden, voelde ik een steek van spijt, vermengd met opluchting dat ik mijn mannetje stond.
Thuisgekomen plofte ik naast Mark op de bank neer. « Hoe is het gegaan? » vroeg hij zachtjes.
« Ze hebben eindelijk hun excuses aangeboden, » antwoordde ik. « Maar het zal tijd kosten om het vertrouwen te herstellen. »
Hij sloeg zijn arm om me heen en trok me dicht tegen zich aan. « Je hebt er goed aan gedaan om voor jezelf op te komen. »
Ik nestelde me tegen hem aan, dankbaar voor zijn onwrikbare steun. « Ik wou dat ze me als meer dan alleen een steun zagen. »
« Geef ze de tijd, » mompelde Mark. « Ze zullen het wel zien. »
Terwijl ik daar zat, in het rustige comfort van ons huis, realiseerde ik me dat dit een keerpunt was. Voor het eerst had ik mijn grenzen gesteld en geëist dat ze gerespecteerd zouden worden. Het was een begin, en hoewel de weg voor me hobbelig zou kunnen zijn, voelde ik me klaar om die op mijn eigen voorwaarden te bewandelen.
