Het was een bekende auto die de oprit van mijn vakantiehuis opreed. Mijn maag kromp ineen toen ik naar de livestream keek. Het waren mijn ouders. Ze probeerden de deur open te maken, duidelijk in de hoop dat ze binnen zouden komen.
« Ongelooflijk, » mompelde ik. Ik wilde de politie bellen, maar nee, ik moest dit zelf afhandelen. Ik haalde diep adem en belde Mark. « Ze zijn bij de blokhut, » zei ik kortaf.
« Echt? Na dit alles? » antwoordde hij.
« Ik ben onderweg, » zei ik, mijn stem dik van vastberadenheid.
De rit naar de blokhut was een waas, mijn gedachten draaiden rond in een mengeling van ongeloof en verraad. Hoe konden ze denken dat dit oké was? Mijn ouders waren altijd al een beetje egocentrisch geweest, maar dit was een nieuw niveau.
Toen ik aankwam, zaten mijn ouders op de veranda, als kinderen die betrapt waren met hun handen in de koekjestrommel. Mijn moeder stond op toen ik dichterbij kwam, haar uitdrukking een mengeling van schuldgevoel en verzet.
« Tessa, lieverd, we wilden je niet storen, » begon ze.
Ik onderbrak haar kalm. « En toch ben je hier, op mijn terrein, zonder mijn toestemming. »
Mijn vader stapte naar voren en probeerde de gemoederen te bedaren. « We dachten dat je het niet erg zou vinden als we even een kijkje namen. »
« Een kijkje? » herhaalde ik ongelovig. « Het klinkt alsof je van plan was te blijven. »
« We hadden wat tijd nodig om de zaken op een rijtje te zetten, » zei mijn moeder met trillende stem.
Ik sloeg mijn armen over elkaar. « Dat is niet mijn probleem. Je hebt beslissingen genomen zonder mij te raadplegen en ging ervan uit dat alles goed zou komen. Ik heb hard gewerkt om te verdienen wat ik heb. Ik laat me niet manipuleren en dwingen dat ik opgeef wat van mij is. »
