Die zin bleef hem bij. Want Nathan had zes maanden lang als een machine zonder brandstof geleefd. En toch was het een zevenjarig meisje gelukt hem weer aan te wakkeren met één enkel verzoek: « Doe alsof je me een knuffel geeft. »
Ze keerden terug naar Riverside om Michael te zien. Het gebouw stond er als een gevangenis bij: grijs beton, smalle ramen, tralies, prikkeldraad. Olivia beefde.
‘Het ruikt naar desinfectiemiddel en verdriet,’ fluisterde ze. ‘De muren zijn altijd koud.’
De directrice, Margaret Walsh, begroette hen met een kille glimlach. Ze sprak over ‘gedrag’, ‘structuur’ en ‘discipline’, alsof ze meubels beschreef in plaats van kinderen.
—Olivia is niet beschikbaar voor adoptie—zei hij. —Gedragsproblemen.
‘Wat voor problemen dan?’ vroeg Nathan, met de argwaan van iemand die een leugen in een contract ontdekt.
—Ontsnapping, uitdaging, vragen… verontrustend.
Nathan voelde de antipathie die onder de professionaliteit schuilging: haat jegens een meisje omdat ze onbreekbaar was.
Toen Olivia Michael zag, werd alles werkelijkheid. De jongen rende naar haar toe alsof zijn lichaam wist dat dit de enige veilige haven was. Hij huilde tegen haar schouder en beefde.
‘Ze zeiden dat je voorgoed weg was…’ stamelde ze. ‘Ik heb niet gegeten. Ik heb niet geslapen.’
Nathan zag die scène en begreep dat het scheiden van die twee geen « proces » was, maar wreedheid.
‘Ik wil ze allebei adopteren,’ verklaarde ze.
Walsh verhardde zich.
—Dat is onmogelijk.
Nathan verhief zijn stem niet, maar de autoriteit in zijn toon was sterker dan die van een schreeuw.
—Dan ga ik het onmogelijke mogelijk maken.
Wat volgde was een valstrik. Een telefoontje van de politie vroeg in de ochtend. Een verhoor. Beschuldigingen van ontvoering en inmenging in de voogdij. Een medewerker van de kinderbescherming die met een zoete stem sprak, als warm gif.
—Michael is al geplaatst bij een adoptiegezin.
Olivia verstijfde.
—Nee! Ik heb beloofd terug te komen! Hij kan niet zonder mij!
Nathan voelde dat er iets niet klopte. Hij vroeg waar Michael was. Ze ontweken de vraag. Ze dreigden hem te arresteren. Ze probeerden hem bang te maken met het woord ‘tientallen jaren’.
En toen, midden in die koude kamer, fluisterde Olivia de woorden die alles veranderden:
—Michael is niet bij een familie… toch? Hij zit nog steeds in Riverside… in detentie.
De stilte was een bekentenis.
Nathan besefte dat hij niet langer aan het onderhandelen was over een adoptie. Hij vocht tegen monsters. En voor het eerst sinds Victoria’s dood werd de leegte in hem gevuld met iets dat krachtiger was dan verdriet: rechtvaardige woede.
Ze mobiliseerde een team alsof het om een zakelijke crisis ging, alleen was het product ditmaal een kinderleven. Privédetective Janet Rodriguez bracht foto’s, documenten en getuigenissen aan het licht. Personeelstekorten. Emotioneel misbruik. Financiële onregelmatigheden. Gesaboteerde adopties. Kinderen die gestraft werden omdat ze huilden. Een instelling die in stand werd gehouden door geld en connecties.
« Olivia stelde vragen, » zei Janet. « En daarom werd ze ‘lastig’ genoemd. Ze vormde een bedreiging. »
Toen Janet schreef: « Ik heb Michael gevonden, » aarzelde Nathan geen moment. Ze arriveerden in Riverside met versterkingen, camera’s en een team dat klaarstond om de situatie in de gaten te houden.
Ze gingen naar de kelder. De strafkamer was erger dan het verhaal: geen ramen, een matras, een emmer, de geur van opsluiting. Michael zat in een hoek, ineengedoken, alsof zijn lichaam had geleerd zo min mogelijk ruimte in te nemen.
‘Alsjeblieft… doe me geen pijn,’ fluisterde hij. ‘Ik zal braaf zijn. Ik zal niet huilen om Olivia.’
Nathan knielde neer en sprak met een stem waarvan hij niet eens wist dat hij die bezat, zoals men spreekt tot iemand die heilig is.
—Michael… het is Nathan. Een vriend van Olivia. Ze heeft me gestuurd om je te halen. Het gaat goed met haar. Ze wacht.
De ogen van het kind vulden zich met hoop, alsof zijn ziel ontvlamd was.
Leeft Olivia nog?
—Ze leeft nog. En ze houdt van je. En ze heeft je niet in de steek gelaten.
Michael wierp zich in zijn armen, en Nathan voelde de ware betekenis van een eed: niet alleen om die twee te redden. Maar om alles af te breken wat hen kapot had gemaakt.
Het verhaal sloeg in als een bom. Voorpagina’s. Het ging viraal. Er braken protesten uit. Directeur Walsh probeerde zichzelf te verdedigen door Nathan aan te vallen, hem instabiel te noemen en verdriet als wapen te gebruiken. Nathan reageerde met feiten: foto’s, medische rapporten, getuigenissen. En eindelijk keek het hele land naar die kinderen die door het systeem waren weggestopt.
Het ergste moest nog komen. Met de FBI. Met financiële gegevens. Met het woord dat niemand durfde uit te spreken.
Verkeer.
Michael, trillend tijdens de therapie, vertelde over kinderen die ‘s nachts werden weggehaald. Olivia sprak over een « rode telefoon » en afschuwelijke woorden: handelswaar, klanten, nieuwe voorraad. Federaal agent Sara Cooper aarzelde geen moment. Gecoördineerde invallen. Twaalf instellingen. Zes staten. Honderden kinderen gered.
Nathan richtte een stichting op ter nagedachtenis aan Victoria, niet om haar te vervangen, maar om haar te eren door middel van concrete acties. Hotels werden omgebouwd tot opvangcentra. Teams van psychologen. Advocaten. Artsen. Een onbeperkt budget, jazeker… maar voor het eerst geld met een doel.
En te midden van die orkaan bleven Olivia en Michael twee kinderen die ‘s nachts wakker werden van nachtmerries. Twee kinderen die leerden dat een huis stil kan zijn zonder gevaarlijk te zijn. Dat een gesloten deur privacy kan betekenen, geen straf. Dat een volwassene ‘voor altijd’ kan zeggen zonder te liegen.
Zes maanden later, in de rechtszaal, keek Nathan hen aan met een brok in zijn keel. Olivia droeg een nieuwe jurk, maar ze zag er nog steeds serieus uit, alsof ze toestemming nodig had om blij te zijn. Michael oefende zijn nieuwe naam met zorgvuldige letters.
