De wereld onder het bed kromp ineen tot schaduwen, stof en geluid. Mijn hart bonkte zo hard dat ik er zeker van was dat ze het konden horen. Emily stond stijfjes naast het bed, haar kleine vuistjes gebald.
De man met het zilveren horloge sprak kalm.
« Mevrouw Reynolds, de toestemmingsformulieren zijn al getekend. De uitkomst na de bevalling kan onvoorspelbaar zijn. »
Linda haalde diep adem, beheerst en kalm.
« Ik begrijp het. Het is tragisch. Maar mijn zoon heeft al zoveel stress gehad. Het verlies van zijn vrouw zou verwoestend zijn… hoewel onvermijdelijk. »
Het verlies van zijn vrouw.
Mijn maag trok zich hevig samen. Dit was geen medische zorg. Dit was verwijdering.
Een andere verpleegster kwam binnen – ik herkende haar schoenen meteen, wit met een dunne blauwe streep. Ze aarzelde.
« Dokter… haar vitale functies waren eerder stabiel. »
De dokter pauzeerde even. « We zullen de situatie opnieuw beoordelen. »
Ze kwamen dichterbij. De matras zakte een beetje in. Mijn spieren protesteerden hevig terwijl ik als aan de grond genageld bleef staan, mijn adem in mijn keel.
Toen sprak Emily.
“Ze is er niet.”
De stilte die volgde was hartverscheurend.
‘Wat bedoel je?’ snauwde Linda.
‘Mijn moeder ging naar de wc,’ zei Emily zachtjes.
‘Dat is niet mogelijk,’ antwoordde de dokter. ‘Dat zou haar niet toegestaan zijn—’
“Wat mogen ze dan wel?”
Marks stem klonk vanuit de deuropening.
De deur ging verder open. Zijn schoenen stopten abrupt.
Linda lachte te snel. « Oh, Mark, we waren net— »
‘Waarom heeft een dokter het hier over toestemmingsformulieren?’ vroeg Mark. ‘Ik heb net met de verpleegkundigen gesproken. Ze zeiden dat mijn vrouw nog nergens toestemming voor heeft gekregen.’
De verpleegster met de blauwgestreepte schoenen deed een stap achteruit. « Meneer, mij werd verteld dat— »
‘Door wie?’, vroeg Mark.
UITSLUITEND TER ILLUSTRATIE
Linda’s gezicht vertrok. « Mark, dit is niet— »
Emily zakte op haar knieën en tilde de bedrok op.
‘Papa,’ zei ze, haar stem trillend maar luid, ‘mama ligt hieronder omdat oma haar probeert pijn te doen.’
Mark verstijfde.
Langzaam knielde hij neer en keek onder het bed. Onze blikken kruisten elkaar. Alle kleur verdween uit zijn gezicht.
‘Wat?’ fluisterde hij.
Alles barstte los.
Mark riep om de beveiliging. De aarzelende verpleegster vluchtte weg. De dokter stamelde een uitleg, totdat Mark zijn badge en volledige naam eiste. Linda deinsde achteruit richting de deur en hield vol dat het een misverstand was, haar zelfbeheersing begon eindelijk te wankelen.
De beveiliging was binnen enkele minuten ter plaatse. Verklaringen werden afgenomen. De vervalste toestemmingsformulieren werden uit mijn medisch dossier gehaald.
