Ik kwam drijfnat thuis, maar met een heldere geest. Ik pakte een klein doosje van de plank en ging op de bank zitten.
Ik keek naar die twee streepjes. Twee kleine streepjes die mijn leven al acht maanden geleden hadden veranderd. Maar helemaal niet zoals Sophie Janette had gewenst.
Die nacht liet ik geen traan. Ik pakte gewoon een pen en papier. Schreef één enkele brief.
Aan Adam. Zonder drama. Zonder beschuldigingen. Alleen de waarheid: zijn stilte had mij kapotgemaakt, zijn moeder had mij vernederd… en ondanks alles droeg ik zijn kind.
Mijn brief eindigde zo:
“Je kunt vader zijn, als je wilt. Maar op afstand. Ik kies voor vrijheid. Voor mezelf. Voor ons kind.”
En ik verdween. Veranderde mijn nummer. Verhuisde. Begon helemaal opnieuw.
Drie maanden later, midden in de nacht, trilde mijn telefoon. Ik nam niet op. Een paar minuten later kwam er een bericht. Niet van Adam. Van haar.
“Emma, het spijt me. Ik wist het niet. Nu begrijp ik het. Laat me mijn kleinzoon zien… slechts één keer.”
Ik staarde lange tijd zwijgend naar het scherm. Voelde ik woede? Nee. Medelijden? Niet helemaal. Wat ik voelde was iets anders. Diepe rust. Opluchting. Rechtvaardigheid.
Ik deed mijn telefoon dicht en legde mijn hand op mijn buik. De baby bewoog al. Hij was hier. Bij mij.
Hij was niet langer onzichtbaar. Hij was niet ‘niemand’. Ik werd moeder. En dat veranderde alles.
