Je ziet ook waar we op hebben gewacht – « Het gaat goed met haar, de baby est gezond, dat est het enige wat telt. » Maar het enige wat we hebben is de realiteit van wat we doen: het is een constante, het is altijd zo. Houd er rekening mee dat je woorden gecorrigeerd zullen worden. Hoe zeg je het voordat het gebeurt? Die blijft veel langer hangen.
Dit is waar we naartoe gaan en wat er met je gebeurt – waar een deur is
Het eerste jaar na de bevalling draait in alle opzichten om herstel. Langzaam komen haar krachten terug. Hormonen beginnen te stabiliseren. Haar lichaam begint weer als van haar te voelen. In dit geval is het ook hetzelfde als de helling die er al is.
Slaapgebrek wordt een afgehandeld van leven. Nachten woorden in fragmenten gedeeld, nooit een volledige rustperiode. Haar lichaam doet pijn van vermoeidheid. Je kunt dus zien of er een probleem is, en dan moet je het onder controle houden – dit is waar je het ziet.
En toch blijft ze doorgaan. Ze draagt haar baby eland moment van de dag. De glimlacht als er bezoek komt, zelfs als haar lichaam om roest smeekt. U kunt ontdekken wat u doet en wat u daarover moet weten.
Nu is het tijd. Genoeg tijd voor een baby om te ondergronds, de eerste geïntegreerd te zetten en lachen. Op het moment dat je moeder er is, is het ook mogelijk om deze te transformeren: als je het accepteert, zul je het moeten accepteren, je zult het aan mij moeten overlaten en het zal overgaan in het moederschap.
Twee dagen voor een hormoonbalans – De stille strijd
Als je je er niet eens van bewust bent, zijn het hormonale veranderingen die zich al snel openbaren. Na twee periodes was het mogelijk om een postnatale depressie te krijgen.
Postnatale depressie is geen zwakte. Het is geen gebrek. Het is een echte ziekte – een ziekte waar veel moeders in stilte tegen vechten. Ze huilen in het donker, verteerd door schuldgevoelens omdat ze zich niet zo gelukkig voelen als ze denken dat ze « zouden moeten ». Sommigen vragen zich af of ze wel goed genoeg zijn, of ze het überhaupt wel verdienen om moeder te zijn.
De wereld ziet foto’s van stralende moeders met hun lachende baby’s. Maar wat we niet zien, zijn de rode, gezwollen ogen, de plotselinge inzinkingen, de overweldigende last van eenzaamheid.
Twee jaar. Zo lang kan het duren voordat haar hormonen echt stabiliseren. En zelfs dan kunnen de emotionele littekens van die onzichtbare worstelingen nog lang blijven hangen.
De waarheid over de identiteitscrisis van het moederschap.
