Claire arriveerde triomfantelijk neuriënd bij haar luxe appartement.
Maar zodra ze de woonkamer binnenstapte, verstijfde ze.
Er zat iemand op haar bank.
Een man in een donkergrijs pak.
Stil. Beweeglijk. Professioneel.
‘Mevrouw Dawson?’ vroeg hij kalm.
Ze verstijfde. ‘Wie bent u? Wat doet u in mijn huis?’
Hij stond op en overhandigde haar een envelop.
‘Mijn naam is agent Collins. Ik werk voor het Bureau voor Gezinsbescherming van de staat.’
Hij pauzeerde even en bestudeerde haar gezicht.
‘We hebben vandaag beelden ontvangen, rechtstreeks van een door de rechtbank goedgekeurd bewakingssysteem.’
Claires keel snoerde zich samen. « Welke beelden? »
Hij opende de envelop en haalde er een afgedrukte afbeelding uit – een schermafbeelding.
Haar gezicht.
Voor Mia’s deur.
Vastgelegd door de camera.
Hand omhoog.
Mond vertrokken van woede.
Claires knieën werden slap.
« Dit is illegale binnenkomst, intimidatie en het in gevaar brengen van een zwangere vrouw, » zei agent Collins zachtjes. « En gezien de toestand van het slachtoffer wordt dit beschouwd als een verzwarend delict. »
‘Nee— wacht— ik heb het niet— zij heeft me uitgelokt!’ stamelde Claire.
‘We hebben de audio beluisterd,’ antwoordde hij.
‘Alles.’
Hij legde nog een document op tafel: een dagvaarding .
