De namen en data.
De waarheid onthult
De rechercheur begon met een discrete observatie. Hij stelde al snel vast dat Ricardo San Martín plotseling had verlaten na de vondst van de stoffelijke resten van de meisjes en slechts enkele jaren later was teruggekeerd, opgaand in dezelfde gemeenschap die ooit naar zijn slachtoffers had gezocht.
In 2004 doorzocht de politie Ricardo’s huis. Onder de vloerplanken werden kleine aandenkens gevonden: schoollinten, een hanger met de initialen « AF » en een oude polaroidcamera.
In een van de onontwikkelde rollen zaten wazige foto’s van twee lachende meisjes in schooluniformen, staand bij een ravijn.
Dezelfde ravijn waar de lichamen waren gevonden.
Toen Ricardo ermee werd geconfronteerd, ontkende hij alles. « Die foto’s? Ik heb ze jaren geleden gevonden. Iemand moet ze hebben achtergelaten, » zei hij kalm. Zijn stem trilde niet.
DNA-analyse van de hanger onthulde echter sporen die overeenkwamen met de stoffelijke resten van Alejandra.
De zaak die San Martín al meer dan tien jaar achtervolgde, kwam eindelijk aan het licht.
Justitie, te laat
Ricardo werd in 2005 gearresteerd. Tijdens het proces zaten de buren in verbijsterde stilte te wachten tot het bewijsmateriaal onthuld zou worden. Carmen zat op de eerste rij, haar vuisten gebald en haar ogen droog. Ze had geen tranen meer.
Ricardo getuigde fragmentarisch – nooit volledig, nooit met berouw. Hij gaf toe dat hij « de meisjes kende » en zei dat ze hem vertrouwden. Hij lokte hen met beloftes van hulp bij het verkopen van loten.
Hij beweerde dat het een « ongeluk » was, maar de forensische rapporten vertelden een ander verhaal.
Toen het vonnis werd uitgesproken – levenslange gevangenisstraf – mompelde Carmen slechts één woord: « Je zult me nooit meer iets afnemen. »
Nasleep
Jaren verstreken. Het stadje verdween uiteindelijk en de geschiedenis vervaagde uit het lokale geheugen als een oud litteken. Maar Carmen bleef waar ze was, verzorgde haar kleine tuin en bezocht elke zondag de graven van haar dochters.
Mensen zagen haar daar vaak, zachtjes tegen de aarde pratend, alsof haar dochters haar nog konden horen.
Ze vergaf niemand. Niet de politie die haar geschreeuw negeerde. Niet de buren die haar de rug toekeerden. Zelfs zichzelf niet omdat ze het monster in haar huis had toegelaten.
In latere jaren begon Carmen vrijwilligerswerk te doen op de plaatselijke school, waar ze kinderen waarschuwde voor vreemden en hen leerde hoe ze moesten praten als er iets mis was. Ze zei dat ze dit deed « voor Alejandra en Rosaura », maar ook voor zichzelf, om niet in wanhoop te verdrinken.
Epiloog: De terugkeer van de regen
Op 15 maart 2020 – precies dertig jaar nadat haar dochters verdwenen waren – werd de lucht boven San Martín weer donker. Zware wolken trokken over de stad, net als die ochtend lang geleden.
Carmen, nu grijs en tenger, zat bij het raam. Aan de muur achter haar hingen dezelfde foto’s: twee jonge meisjes, voor eeuwig bevroren op 14- en 12-jarige leeftijd, hun glimlach onaangetast door de wreedheid van de wereld.
Terwijl de donder rommelde, fluisterde Carmen tegen de lege kamer:
« Schoonheid en vriendelijkheid. Daar heb ik je voor opgevoed. En daar kon deze wereld je niet mee vernietigen. »
Buiten begon het te regenen – eerst langzaam, toen stortregenend, waardoor het stof van de grafstenen spoelde en de aarde zachter werd.
Sommigen beweerden dat ze Carmen die middag naar de begraafplaats hadden zien lopen, met een paraplu in haar hand, haar kleine silhouet tegen de storm. Anderen beweerden dat ze die avond niet thuis was gekomen.
Maar in San Martín zeggen inwoners, wanneer de regen terugkeert en de wind de geur van wilde bloemen met zich meedraagt, dat ze een aanwezigheid voelen – het gelach van twee meisjes dat vaag door de lege straten galmt, en de stille voetstappen van een moeder die nooit is gestopt met zoeken naar hen.
Want liefde, eenmaal gekwetst, sterft nooit echt. Het houdt stand tussen stormen, tussen seizoenen, wachtend op een herinnering.
