« Ze lachten me uit omdat ik de zoon van een vuilnisman ben, maar bij de diploma-uitreiking zei ik maar één zin… en iedereen viel stil en begon te huilen. »
Mijn naam is Miguel, zoon van een vuilnisman.
Al van jongs af aan wist ik hoe moeilijk ons leven was.
Terwijl andere kinderen met nieuw speelgoed speelden en fastfood aten, wachtte ik op de restjes van de carinderia.
Elke dag stond mijn moeder vroeg op.
Ze droeg een grote zak en liep naar de afvalcontainer op de markt, op zoek naar voedsel.
De hitte, de stank, de wonden aan haar handen van visgraten of nat karton…
Maar ik heb me nooit, nooit voor haar geschaamd.
Ik was zes jaar oud toen ik voor het eerst vernederd werd.
« Je stinkt! »
« Je komt van de vuilstortplaats, toch? »
« Zoon van een vuilnisman, haha! »
En met elke lach voelde ik mezelf dieper in de grond zakken.
Toen ik thuiskwam, huilde ik stilletjes.
Op een avond vroeg mijn moeder me:
« Jongetje, waarom ben je zo verdrietig? »
Ik glimlachte alleen maar.
« Niets, mam. Ik ben gewoon moe. »
Maar ik brak werkelijk vanbinnen.
Jaren verstreken.
Van de basisschool tot de middelbare school was het verhaal hetzelfde.
Niemand wilde naast me zitten.
Bij groepsprojecten werd ik altijd als laatste gekozen.
Op excursies werd ik nooit uitgenodigd.
“Zoon van de vuilnisman”… dat leek wel mijn naam te zijn.
Maar toch heb ik nooit geklaagd.
Ik heb niet gevochten.
Ik heb over niemand kwaad gesproken.
Ik concentreerde me gewoon op mijn studie.
Terwijl zij spelletjes speelden in internetcafés, spaarde ik geld om mijn aantekeningen te kopiëren.
Terwijl zij nieuwe mobiele telefoons kochten, liep ik lange blokken om geld te besparen.
En elke avond, terwijl mijn moeder naast haar zak flessen sliep, zei ik tegen mezelf:
“Ooit, mam… zullen we hieruit komen.”
