Ik forceerde een glimlach. « Het is oké, mijn liefste. »
Maar Noah schudde zijn hoofd. « Ze was gemeen tegen je. »
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wilde zijn avond niet verpesten. Maar voordat ik de juiste woorden kon vinden, zei hij iets wat me verraste.
« Ik wil iets zeggen. »
Mijn maag trok samen. « Noah… »
Maar hij keek me kalm en vastberaden aan. « Mam, zo mag ze je niet behandelen. Oom Daniel moet dat weten. »
Hij was niet te stoppen. Ik zag het in zijn ogen – dezelfde blik die zijn vader had als hij ergens met heel zijn hart in geloofde.
Ik haalde diep adem. « Oké, » fluisterde ik.
We kwamen net aan toen de ceremoniemeester de gasten uitnodigde om een toast uit te brengen. Noah schudde mijn hand, liet die los en liep rechtstreeks naar het podium.
De presentator keek verbaasd toen Noah aan zijn mouw trok om hem iets toe te fluisteren. Hij haalde zijn schouders op en gaf hem de microfoon.
Mijn hart bonkte in mijn keel. Het werd stil in de kamer.
Mijn zoontje stond midden op de dansvloer, met een microfoon in zijn handen die bijna groter was dan hijzelf. Zijn smoking was verkreukeld, zijn vlinderdas scheef, maar zijn stem klonk helder:
« Goedenavond. Mijn naam is Noah. Ik ben de ringdrager en ik ben negen jaar oud. »
Er klonk wat gelach in het publiek, maar Noah bleef onverstoorbaar.
« Ik wil even iets over mijn moeder zeggen. Ze is de beste persoon die ik ken. Ze werkt zo hard. Ze bakt elke zaterdag pannenkoeken voor me, zelfs als ze moe is. En ze helpt oom Daniel altijd als hij iets nodig heeft. »
Ik beet op mijn lip om niet in tranen uit te barsten.
