Ik had nooit gedacht dat de bruiloft van mijn broer me zowel diep bedroefd als trots zou maken. Mijn naam is Sarah Mitchell, en ik ben een alleenstaande moeder van mijn zoon, Noah.
Advertentie
Daniel, mijn jongere broer, is altijd mijn beste vriend geweest. Na het overlijden van onze ouders waren we praktisch met z’n tweeën. Ik hielp hem met zijn aanmeldingen voor de universiteit, luisterde naar zijn verdriet na zijn eerste liefdesverdriet en vierde het met hem mee toen hij zijn eerste geweldige baan kreeg. Dus toen hij Charlotte ontmoette, een elegante vrouw uit een welgestelde familie, wilde ik oprecht het beste voor hem.
Aanvankelijk was ik verheugd. Daniel straalde een licht uit dat ik nog nooit eerder in hem had gezien.
Hij vertelde me dat hij me ten huwelijk zou vragen, en ik ben zelfs met hem meegegaan om de ring uit te zoeken. We hebben uren gezocht tot hij de perfecte ring had gevonden – eenvoudig maar elegant. Later heb ik zelfs het repetitiediner georganiseerd, waar ik al mijn liefde in heb gestoken.
Advertentie
En natuurlijk zou Noah de ringdrager zijn. Hij was zo trots op zijn kleine rolletje en oefende wekenlang met lopen op een kussen in de woonkamer.
Maar vanaf het begin klikte het niet tussen Charlotte en mij. Misschien omdat ik weduwe ben. Misschien omdat ik niet voldeed aan het gepolijste, ‘countryclub’-imago van haar familie. Charlotte was altijd beleefd aan de oppervlakte, maar ik voelde de spanning eronder. Haar glimlach bereikte nooit haar ogen als ze me aankeek. Toch koos ik voor stilte. Mijn enige wens was Daniels geluk.
De grote dag was aangebroken, en het was prachtig. De ceremonie vond plaats in een grote zaal, gedrapeerd met witte rozen, met kristallen kroonluchters die een zacht licht op de gasten wierpen. Charlotte zag eruit alsof ze zo uit een tijdschrift was gestapt, en Daniel… ik had mijn kleine broertje nog nooit zo gelukkig gezien.
Noah zag er schattig uit in zijn mini-smoking en nam zijn rol zeer serieus terwijl hij de trouwringen droeg. Ik droeg een eenvoudige donkerblauwe jurk – niets opvallends, gewoon klassiek. Het was de favoriete jurk van mijn overleden echtgenoot, wat het extra bijzonder maakte.
Het eerste deel van de avond verliep fantastisch. De geloften waren ontroerend, de foto’s perfect en de gasten dolenthousiast. Ik stond mezelf toe te ontspannen en zei tegen mezelf dat mijn ongemak rond Charlotte waarschijnlijk gewoon plankenkoorts was.
Toen brak het cocktailuurtje aan. En toen kwam Charlottes ware aard naar boven.
Charlotte stond op voor haar dankwoord. Ze begon lieflijk en bedankte haar ouders voor hun liefde, haar bruidsmeisjes voor hun steun en haar nieuwe schoonmoeder voor haar warme welkom. Ik glimlachte beleefd en applaudisseerde samen met de anderen.
Toen veranderde haar toon. Met een geforceerde glimlach zei ze:
« En dank aan de rest van Daniels familie. Ook aan degenen die niet helemaal voldeden aan de kledingvoorschriften of het niveau van formaliteit dat we voor vandaag voor ogen hadden. »
Die woorden bezorgden me rillingen over mijn lijf.
Een ongemakkelijk gelach galmde door de kamer. Ik verstijfde. Mijn blik viel op mijn jurk. Mijn hart bonkte in mijn keel. Was die opmerking op mij gericht?
Charlotte was nog niet klaar. Ze voegde er, bijna speels, aan toe:
« We slaan een nieuw hoofdstuk open en zijn erg dankbaar voor iedereen die het heeft omarmd. En voor degenen die nog achterlopen: we hopen dat jullie je weg vinden. »
Dit keer werd er harder gelachen. Sommige gasten keken me aan en mijn gezicht werd rood.
Ik keek Daniel aan in de hoop op een geruststellend teken, maar hij wierp me slechts een vluchtige blik toe voordat hij zijn blik afwendde.
De lucht werd plotseling te benauwd om te ademen. Ik glipte stilletjes naar buiten, het tikken van mijn hakken echode op het marmer, en duwde de zijdeuren naar de tuin open.
De nacht was koel, maar mijn wangen gloeiden van schaamte. Ik leunde tegen de stenen balustrade en hield mijn tranen tegen.
Waarom? Waarom had ze mij uitgekozen? Ik had hen toch alleen maar gesteund?
» Mama ? »
Ik draaide me om. Daar stond Noah, zijn kleine smoking was verkreukeld van het dansen, zijn bruine haar zat achterin warrig. Zijn grote ogen keken me aandachtig aan.
‘Gaat het goed met je?’ fluisterde hij.
