Daniel hield niet van vage antwoorden, maar hij kon niet ontkennen wat hij zag: Elara’s lach keerde terug, haar ogen straalden helderder, haar schouders leken minder zwaar. Er veranderde iets, zachtjes, onder de oppervlakte.
Weken verstreken en Maya’s onorthodoxe aanpak zette zich voort. In plaats van oefeningen op te leggen, combineerde ze beweging met spel. Ze lag met Elara op de mat en legde knuffels op hun buik om haar te helpen haar kernspieren te trainen. Ze bedacht spelletjes die Elara aanmoedigden haar armen te strekken, haar gewicht te verplaatsen en haar evenwicht te testen – zonder dat Elara zich realiseerde dat het oefeningen waren. Voor haar was het allemaal gewoon leuk.
Daniel bleef sceptisch, maar hij kon de resultaten niet ontkennen. Op een herfstmiddag kwam hij eerder thuis dan normaal. Toen hij de woonkamer binnenkwam, baadde het gouden licht van de hoge ramen in de vloer. De lucht leek levend, anders.
Toen zag hij haar.
Maya lag op haar rug, haar benen omhoog gebogen als een bruggetje. Elara, trillend maar glimlachend, stond op Maya’s schenen, haar kleine handen grepen die van de jonge vrouw vast voor evenwicht. Haar knieën wiebelden, haar tenen kromden, maar ze stond rechtop.
Daniel verstijfde, zijn adem stokte in zijn keel. Het was nog niet echt lopen, maar het was meer dan hij ooit had gezien. Het gezicht van zijn dochter straalde een wilde en onweerstaanbare vreugde uit. De tijd leek stil te staan.
Maya had zich wekenlang op dit moment voorbereid, niet door Elara te dwingen te lopen, maar door haar lichaam te helpen zichzelf opnieuw te leren vertrouwen. « We meten vooruitgang in momenten, niet in grote mijlpalen, » legde ze uit, toen ze Daniel opmerkte.
Daniel plofte neer op de bank, zijn borst beklemd, en probeerde de tranen die in zijn ogen opwelden te verbergen. Jarenlang had hij fortuinen uitgegeven aan het zoeken naar medische oplossingen. En nu bood Maya, zonder dure apparatuur of revolutionaire wetenschap, Elara iets wat niemand haar ooit had kunnen geven: hoop.
In de dagen die volgden, introduceerde Maya andere oefeningen, altijd vermomd als spelletjes. Ze moedigde Elara aan om tegen kussens te duwen, elke keer een paar seconden langer rechtop te staan en elke kleine overwinning te vieren. Stap voor stap groeide haar kracht.
Op een avond slaagde Elara erin Maya’s hand amper twee seconden los te laten voordat ze terugviel in haar fauteuil. Daniel rende in paniek naar haar toe, maar Elara lachte alleen maar, haar ogen straalden. « Heb je dat gezien, pap? Ik heb mezelf helemaal alleen overeind gehouden! »
Daniels keel kneep samen. Het ging niet meer om resultaten. Het ging om momenten zoals deze – momenten die de hoop in zijn hart weer aanwakkerden.
De winter kwam en bracht een hardnekkige kou tegen de ramen, maar binnen in het Harlo-landgoed keerde de warmte terug. Elke dag oefende Elara onder Maya’s geduldige leiding. Soms huilde ze van frustratie, maar Maya dwong haar nooit. Ze stopte voordat ze uitgeput raakte, maakte van mislukkingen een spelletje en herinnerde Elara eraan dat elke inspanning telde.
Daniel, ooit helemaal in beslag genomen door zijn werk, begon vergaderingen af te zeggen om toe te kijken. Hij zat op de grond en moedigde de kleinste vooruitgang aan, zijn strenge zakenmanmasker vervangen door de fragiele hoop van een vader.
